woensdag 2 mei 2018
“Vandaag over een jaar wil ik voor een publiek durven zingen”
Een dappere meid op de zetel bij Cath Luyten.
Donderdag ontvangt Cath Luyten in Vandaag over een jaar Vlamingen die in 2017 iets bijzonders wilden realiseren op één jaar tijd. Zo komt de 20-jarige Kobe uit Houthalen (Limburg) langs: hij wil zonder krukken kunnen stappen naar de boom waar hij is uitgevallen. De 14-jarige Shari uit Deurne (Antwerpen) wil 40 kilogram afvallen. André (79 jaar) uit het Antwerpse Berchem wil een medaille halen op de grootste Europese zwemmeeting. De 10-jarige Erika uit Boortmeerbeek (Vlaams-Brabant) wil durven zingen voor publiek. En kankerpatiëntes Reni (62) en Martine (62) uit Herne (Vlaams-Brabant) willen naar Jeruzalem fietsen.
Kobe (20) – “Vandaag over een jaar wil ik kunnen stappen naar de boom waar ik ben uitgevallen.”
“Mijn vrienden willen die boom omzagen. Ik niet. Het is een deel van mijn leven geworden.” – Kobe
Kobe houdt ervan om impulsieve dingen te doen. Maar dat brak hem zuur op in mei 2016, toen hij op een festival bij hem in de buurt een boom zag staan op het terrein. Hij klom erin, maar greep een rotte tak vast. Kobe viel zes meter naar beneden, plat op zijn rug. Hij brak een ruggenwervel en er werd gevreesd voor een verlamming vanaf het middel.
Maar na een verblijf van drie maanden in een revalidatiekliniek had Kobe de dokters en zichzelf verbaasd: met de ondersteuning van krukken kan Kobe korte afstanden wandelen. En dat is voor hem voldoende om zichzelf een uitdagend doel te stellen. Exact een jaar na zijn val wil Kobe vijf kilometer stappen van zijn huis naar de vervloekte boom. Zonder krukken.
Shari (14) – “Vandaag over een jaar wil ik 40 kilogram vermagerd zijn.”
“Ik wil als een normaal meisje over straat kunnen wandelen zonder constant bekeken te worden.” – Shari
Shari heeft een moeilijke jeugd gehad. Relatieproblemen tussen haar ouders zorgden ervoor dat ze een onhandelbaar kind werd. Uit frustratie vluchtte ze in de snoepkast, waardoor de kilo’s eraan vlogen. Op haar zevende woog Shari al 66 kilogram. Ze had een erg laag zelfbeeld, wat haar op haar elfde zelfs een zelfmoordpoging deed ondernemen. Ze belandde in een begeleidingscentrum voor jongeren en dankzij de nooit aflatende steun en liefde van haar moeder begreep Shari dat het zo niet verder kon.
Het misbegrepen meisje werd een zachtaardige, verstandige jonge meid. Shari heeft zichzelf voor een jaar ingecheckt in het Zeepreventorium waar ze dankzij psychologische steun en een uitgekiend eet- en bewegingspatroon weer gezond hoopt buiten te komen. In haar stoutste dromen betekent dit: 40 kilo lichter.
André (79) – “Vandaag over een jaar wil ik op de grootste Europese zwemmeeting een medaille halen.”
“Op mijn dertiende begon ik te zwemmen om indruk te maken op een meisje uit de zwemclub. Maar ik werd niet verliefd op haar, maar op het baantjes trekken.” - André
André is een waterrat. Elke ochtend staat hij vóór zes uur op om drie à vier kilometer te gaan zwemmen. Het is voor hem een levenswijze. Hij neemt ook graag deel aan zwemkampioenschappen voor veteranen waar de deelnemers in leeftijdscategorieën worden ingedeeld. André is dit jaar de oudste in de categorie 75 tot 79 jaar. Maar dat houdt hem niet tegen om de lat hoog te leggen. Hij trekt naar de grootste zwemmeeting van Europa met de ambitie er een medaille te halen.
Erika (10) – “Vandaag over een jaar wil ik voor een publiek durven zingen”
“Ik durf niet. Echt niet.” – Erika
Erika zingt graag, heel graag. Maar ze kampt met een probleem: ze durft niet zingen in het bijzijn van iemand anders. Ze volgt al drie jaar notenleer en telkens er een zangmoment is in de klas besterft Erika het. Ze krijgt stress en buikpijn en elk excuus is goed om niet te moeten zingen. Haar angst zit zo diep dat zelfs haar eigen ouders Erika nog nooit hebben horen zingen. Ze beseft dat dat jammer is en wil haar probleem aanpakken. Maar hoe? Cath daagt Erika uit om over een jaar voor het voltallige studiopubliek een liedje te komen zingen. Met een bang hartje gaat Erika de uitdaging aan.
Reni (62) en Martine (62) – “Vandaag over een jaar willen we naar Jeruzalem gefietst zijn.”
“De dokters staan helemaal achter ons plan. Niets kan ons tegenhouden.” - Reni & Martine
Reni en Martine zijn fietsvriendinnen. Sinds 2011 hebben ze samen al enkele mooie fietsreizen gemaakt: Compostella, Lourdes en Praag. Hun volgende bestemming, Jeruzalem, stond in 2013 al op de wishlist, maar hun gezondheid besliste daar anders over. Beide vrouwen werden geveld door kanker, Reni zelfs twee maal. Maar nu ze in de nabehandeling zijn, zijn ze vast van plan om hun benen terug in te smeren en de tocht naar Jeruzalem eindelijk aan te vatten. Aan de klaagmuur willen beide vrouwen symbolisch afrekenen met hun ziekte. 4500 fietskilometers scheiden hen van hun doel.
Vandaag over een jaar: donderdag 3 mei om 20.40 uur op Eén.
Kobe (20) – “Vandaag over een jaar wil ik kunnen stappen naar de boom waar ik ben uitgevallen.”
“Mijn vrienden willen die boom omzagen. Ik niet. Het is een deel van mijn leven geworden.” – Kobe
Kobe houdt ervan om impulsieve dingen te doen. Maar dat brak hem zuur op in mei 2016, toen hij op een festival bij hem in de buurt een boom zag staan op het terrein. Hij klom erin, maar greep een rotte tak vast. Kobe viel zes meter naar beneden, plat op zijn rug. Hij brak een ruggenwervel en er werd gevreesd voor een verlamming vanaf het middel.
Maar na een verblijf van drie maanden in een revalidatiekliniek had Kobe de dokters en zichzelf verbaasd: met de ondersteuning van krukken kan Kobe korte afstanden wandelen. En dat is voor hem voldoende om zichzelf een uitdagend doel te stellen. Exact een jaar na zijn val wil Kobe vijf kilometer stappen van zijn huis naar de vervloekte boom. Zonder krukken.
Shari (14) – “Vandaag over een jaar wil ik 40 kilogram vermagerd zijn.”
“Ik wil als een normaal meisje over straat kunnen wandelen zonder constant bekeken te worden.” – Shari
Shari heeft een moeilijke jeugd gehad. Relatieproblemen tussen haar ouders zorgden ervoor dat ze een onhandelbaar kind werd. Uit frustratie vluchtte ze in de snoepkast, waardoor de kilo’s eraan vlogen. Op haar zevende woog Shari al 66 kilogram. Ze had een erg laag zelfbeeld, wat haar op haar elfde zelfs een zelfmoordpoging deed ondernemen. Ze belandde in een begeleidingscentrum voor jongeren en dankzij de nooit aflatende steun en liefde van haar moeder begreep Shari dat het zo niet verder kon.
Het misbegrepen meisje werd een zachtaardige, verstandige jonge meid. Shari heeft zichzelf voor een jaar ingecheckt in het Zeepreventorium waar ze dankzij psychologische steun en een uitgekiend eet- en bewegingspatroon weer gezond hoopt buiten te komen. In haar stoutste dromen betekent dit: 40 kilo lichter.
André (79) – “Vandaag over een jaar wil ik op de grootste Europese zwemmeeting een medaille halen.”
“Op mijn dertiende begon ik te zwemmen om indruk te maken op een meisje uit de zwemclub. Maar ik werd niet verliefd op haar, maar op het baantjes trekken.” - André
André is een waterrat. Elke ochtend staat hij vóór zes uur op om drie à vier kilometer te gaan zwemmen. Het is voor hem een levenswijze. Hij neemt ook graag deel aan zwemkampioenschappen voor veteranen waar de deelnemers in leeftijdscategorieën worden ingedeeld. André is dit jaar de oudste in de categorie 75 tot 79 jaar. Maar dat houdt hem niet tegen om de lat hoog te leggen. Hij trekt naar de grootste zwemmeeting van Europa met de ambitie er een medaille te halen.
Erika (10) – “Vandaag over een jaar wil ik voor een publiek durven zingen”
“Ik durf niet. Echt niet.” – Erika
Erika zingt graag, heel graag. Maar ze kampt met een probleem: ze durft niet zingen in het bijzijn van iemand anders. Ze volgt al drie jaar notenleer en telkens er een zangmoment is in de klas besterft Erika het. Ze krijgt stress en buikpijn en elk excuus is goed om niet te moeten zingen. Haar angst zit zo diep dat zelfs haar eigen ouders Erika nog nooit hebben horen zingen. Ze beseft dat dat jammer is en wil haar probleem aanpakken. Maar hoe? Cath daagt Erika uit om over een jaar voor het voltallige studiopubliek een liedje te komen zingen. Met een bang hartje gaat Erika de uitdaging aan.
Reni (62) en Martine (62) – “Vandaag over een jaar willen we naar Jeruzalem gefietst zijn.”
“De dokters staan helemaal achter ons plan. Niets kan ons tegenhouden.” - Reni & Martine
Reni en Martine zijn fietsvriendinnen. Sinds 2011 hebben ze samen al enkele mooie fietsreizen gemaakt: Compostella, Lourdes en Praag. Hun volgende bestemming, Jeruzalem, stond in 2013 al op de wishlist, maar hun gezondheid besliste daar anders over. Beide vrouwen werden geveld door kanker, Reni zelfs twee maal. Maar nu ze in de nabehandeling zijn, zijn ze vast van plan om hun benen terug in te smeren en de tocht naar Jeruzalem eindelijk aan te vatten. Aan de klaagmuur willen beide vrouwen symbolisch afrekenen met hun ziekte. 4500 fietskilometers scheiden hen van hun doel.
Vandaag over een jaar: donderdag 3 mei om 20.40 uur op Eén.
