Boek: Ze zeggen dat ik niet goed wijs ben

‘Ik ben gecharmeerd door de manier waarop de auteur medemensen in de psychiatrie beschrijft: als mensen, warm, ontvankelijk, met gevoel voor humor.' - Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen

Al in de eerste zin van het boek erkent psychiatrisch patiënt Felix Sperans: ‘Soms ben ik zo bang om te sterven dat ik meteen zelfmoord wil plegen.’ Alleen: wat als die poging mislukt? Hij kent voldoende verhalen van takken die op het moment suprême afbreken en would-zelfmoordenaars een bezeerde nek bezorgen in plaats van een enkeltje richting hiernamaals. En dus blijft hij maar verder akkeren en ploegen. Toch is Ze zeggen dat ik niet goed wijs ben eerder een boek over leven dan over dood. ’t Is te zeggen: over hoe de helaasheid van het leven te overwinnen. De schrijver doorbreekt op die manier het taboe rond schizofrenie. Want zoals minister Vandeurzen terecht in zijn voorwoord schrijft: ‘We praten makkelijker over kanker dan over moeilijkheden met geestelijke gezondheid.’ De wereld van Felix Sperans: herkenbaar voor psychiatrische patiënten, hun hulpverleners en hun omgeving, wonderlijk voor al de rest.