Dieter Coppens: “ik ben allesbehalve perfect”
“Ik, perfect? Bel eens met mijn vrouw,” aldus Dieter Coppens.
Dieter Coppens vertedert iedereen met zijn programma Down The Road. Hij beschikt over de bijzondere gave om mensen op hun gemak te stellen. Toch wil Dieter Coppens één misverstand uit de wereld helpen: “Ik, perfect? Bel anders eens met mijn vrouw.”
De broer van Dieter Coppens omschrijft hem het best: “Gij gaat heel warm om met mensen. Mensen die normaal niemand een knuffel geven, laten zich door jou wèl knuffelen.” En zo lijkt ook de Vlaming naar de neef van Staf en Mathias Coppens te kijken. Maar zoveel lof blijkt Dieter niet te verdienen. “Ik ben niet de ideale, perfecte man met het knappe kontje zoals ik deze week omschreven werd in de boekskes,” onthult Dieter Coppens zaterdag in Het Laatste Nieuws. “Ze zouden mijn vrouw eens moeten bellen,” voegt hij er lachend aan toe.
Dieter Coppens krijgt vaak te horen: “Zoveel geduld, jij moet de ideale vader zijn!” Maar thuis is dat toch anders, merkt Dieter Coppens ook zelf op. “Het is wel zo dat ik bij mijn zes gasten op reis veel geduld had,” geeft Dieter Coppens toe, maar thuis bij de kinderen heeft hij heel wat minder geduld. “Ik ben niet altijd zo’n geduldige papa. Een strenge papa zelfs, als ik de kinderen moet geloven. Maar dat is niet slecht,” denkt Dieter Coppens. Ook geeft Dieter Coppens toe dat hij nogal chaotisch is. “Minder in mijn werk, maar des te meer thuis.” Thuis is het zijn vrouw die gelukkig alles onder controle houdt. “Die is organisatorisch veel sterker dan ik,” weet Dieter Coppens. Dieter Coppens geeft toe dat die complimentjes hem soms wat te veel worden. “Ik word er wat ongemakkelijk van. Ik ben niet zo speciaal. Ik ben maar een normaal mens.”
Dieter Coppens geeft echter grif toe dat hij ook zelf veel geleerd heeft van zijn reisgenoten. “Mensen zónder down leven gefilterd. Wij gedragen ons volgens bepaalde omgangsvormen. Mensen met down hebben dat niet.” Dieter Coppens vervolgt: “Mensen met down zijn heel direct. Als iets hen niet aanstaat, zeggen ze dat.” Dieter Coppens geeft toe dat hij wel houdt van die duidelijkheid. En dan beseft hij zelf hoe moeilijk wij het onszelf soms maken.
Dieter Coppens vindt mensen met een beperking dan ook een verrijking en de belangrijkste les uit “Down the road” moet dan ook zijn om die mensen gewoon mee op te nemen in onze samenleving.
