Eddy Planckaert: “Zo ben ik nu eenmaal”
We kennen Eddy Planckaert vooral als enthousiaste, altijd tevreden grapjas die het niet kan laten om zijn familie eens te plagen. Maar Eddy kan ook hard zijn, net zo goed als dat hij emotioneel kan worden van kleine mooie dingen.
“Dingen die te maken hebben met liefde en gevoelens kunnen mij erg emotioneel maken. Zoals wanneer wij bij onze kameraden Luc en Carmen zijn. Dat zijn mensen die ik al honderd jaar ken. Hij kan mij emotioneel maken door zijn liefde. Maar een spontane dankjewel vind ik ook heel mooi”, zegt Eddy in Dag Allemaal.
En die dankjewel zeggen, vindt Eddy ook voor zichzelf erg belangrijk. Hij zal er altijd aan proberen denken om dat zelf ook te doen.
“Als ik opnamen heb gehad voor ‘Château Planckaert’ of ‘Vive Le Vélo’ stuur ik achteraf altijd nog even een berichtje naar de ploeg. Dat kost niks en het heeft ook niks te maken met willen scoren, maar zo ben ik nu eenmaal.”
Maar wanneer het voor veel mensen emotioneel wordt, dat is het moment waarop Eddy dan niet kan wenen. “Daar ben ik te nuchter voor. Sommige dingen moet je aanvaarden. Toen mijn moeder gestorven is, heb ik geen traan gelaten. Idem na de dood van mémé Clara. Maar toen Iluna op haar begrafenis een liedje zong, stroomden de tranen over mijn wangen.”
