maandag 9 december 2019
Het huis met Marc Herremans
“Elke dag is een godsgeschenk”
Bliksem en donder verwelkomen Marc Herremans in Het huis. Maar toch staat hij erop om door de regen en door de weide naar Het huis te ploeteren. Het tekent hem helemaal.
Op 28 januari 2002 kwam triatleet Marc Herremans tijdens een fietstraining in Lanzarote ten val. Hij voelde onmiddellijk dat dit fataal was. “Ik werd wakker in een ander lichaam. Een borst, twee armen met daar boven een hoofd. Dat is het.”
Maar toch heeft die beperking hem er niet van weerhouden om extreme prestaties te blijven leveren en zijn grenzen te blijven opzoeken, en geregeld te overschrijden. Het heeft van hem een voorbeeld gemaakt voor velen.
“Ah, mijn benen zijn er bij”, roept Marc als hij het huis binnenkomt. Een ietwat vreemd statement, maar hij doelt op zijn beenharnas, waarmee hij in staat is om rechtop te staan. “De eerste keer dat ik recht heb gestaan, was vier weken na mijn ongeval.”
Marc kent geen grenzen. Nooit gekend. Touwtje springen was destijds meteen zes uur aan een stuk touwtje springen. En dan nog het liefst met een regenjas aan zodat hij extreem kon zweten. Er zit een eigenaardige kronkel in zijn hersenen. “Ik dacht altijd: hoe extremer ik train, hoe makkelijker de wedstrijden en dus ook hoe makkelijker het leven.”
Als hij werd uitgedaagd om iets te doen, dan deed hij het. Er is die permanente wil om zich te bewijzen, om te tonen dat hij de beste is in iets. “Het is eigenlijk een mirakel dat het tot mijn 27ste heeft geduurd voor ik iets ernstigs heb voor gehad.”
Nog geen jaar na zijn ongeval deed hij opnieuw mee aan een triatlon, voor atleten met een beperking. De volgende jaren presteerde hij sterk in de Ironman van Hawaï en in 2006 zelfs in die van Lanzarote, op de plaats waar hij destijds zijn ongeval had.
Opgeven staat niet in zijn woordenboek. “Ik ben misschien in staat om mezelf dood te sporten.” En bijna was het zover. In 2007 deed Marc met zijn vaste trainingspartner Dirk Van Gossum mee aan de Crocodile Trophy in Australië. Met de handbike 1137 kilometer afleggen onder een loodzware zon. “We wisten van dag één dat we over de schreef aan het gaan waren. Maar het heeft geen zin om dat tegen Marc te zeggen. Stop ermee. Dat hebben we nooit gezegd”, blikt Dirk terug op die helse tocht.
Marc bleef niet bij de pakken zitten. Hij wou zo actief mogelijk blijven in de hoop terug uit zijn rolstoel te geraken. Met zijn organisatie ‘To Walk Again’ wil hij mensen met een fysieke beperking stimuleren om actief te blijven sporten en bewegen met het oog op een minimaal gebruik van de rolstoel.
Ook tijdens de proeven in de aangepaste sportkamer gaat Marc tot het uiterste. Op alle onderdelen scoort hij binnen de top 5% van leeftijdsgenoten.
“Vandaag kan ik het meeste wel. Ik kan de papa zijn die ik wil zijn. Kinderen in bad en bed stoppen, koken, mee gaan winkelen. Elke dag is een godsgeschenk.
Bij het afscheid schrijft Marc een boodschap voor ons allen op het houten naambordje: enjoy life.
Het huis met Marc Herremans, dinsdag om 20.40 uur op Eén.
Op 28 januari 2002 kwam triatleet Marc Herremans tijdens een fietstraining in Lanzarote ten val. Hij voelde onmiddellijk dat dit fataal was. “Ik werd wakker in een ander lichaam. Een borst, twee armen met daar boven een hoofd. Dat is het.”
Maar toch heeft die beperking hem er niet van weerhouden om extreme prestaties te blijven leveren en zijn grenzen te blijven opzoeken, en geregeld te overschrijden. Het heeft van hem een voorbeeld gemaakt voor velen.
“Ah, mijn benen zijn er bij”, roept Marc als hij het huis binnenkomt. Een ietwat vreemd statement, maar hij doelt op zijn beenharnas, waarmee hij in staat is om rechtop te staan. “De eerste keer dat ik recht heb gestaan, was vier weken na mijn ongeval.”
Marc kent geen grenzen. Nooit gekend. Touwtje springen was destijds meteen zes uur aan een stuk touwtje springen. En dan nog het liefst met een regenjas aan zodat hij extreem kon zweten. Er zit een eigenaardige kronkel in zijn hersenen. “Ik dacht altijd: hoe extremer ik train, hoe makkelijker de wedstrijden en dus ook hoe makkelijker het leven.”
Als hij werd uitgedaagd om iets te doen, dan deed hij het. Er is die permanente wil om zich te bewijzen, om te tonen dat hij de beste is in iets. “Het is eigenlijk een mirakel dat het tot mijn 27ste heeft geduurd voor ik iets ernstigs heb voor gehad.”
Nog geen jaar na zijn ongeval deed hij opnieuw mee aan een triatlon, voor atleten met een beperking. De volgende jaren presteerde hij sterk in de Ironman van Hawaï en in 2006 zelfs in die van Lanzarote, op de plaats waar hij destijds zijn ongeval had.
Opgeven staat niet in zijn woordenboek. “Ik ben misschien in staat om mezelf dood te sporten.” En bijna was het zover. In 2007 deed Marc met zijn vaste trainingspartner Dirk Van Gossum mee aan de Crocodile Trophy in Australië. Met de handbike 1137 kilometer afleggen onder een loodzware zon. “We wisten van dag één dat we over de schreef aan het gaan waren. Maar het heeft geen zin om dat tegen Marc te zeggen. Stop ermee. Dat hebben we nooit gezegd”, blikt Dirk terug op die helse tocht.
Marc bleef niet bij de pakken zitten. Hij wou zo actief mogelijk blijven in de hoop terug uit zijn rolstoel te geraken. Met zijn organisatie ‘To Walk Again’ wil hij mensen met een fysieke beperking stimuleren om actief te blijven sporten en bewegen met het oog op een minimaal gebruik van de rolstoel.
Ook tijdens de proeven in de aangepaste sportkamer gaat Marc tot het uiterste. Op alle onderdelen scoort hij binnen de top 5% van leeftijdsgenoten.
“Vandaag kan ik het meeste wel. Ik kan de papa zijn die ik wil zijn. Kinderen in bad en bed stoppen, koken, mee gaan winkelen. Elke dag is een godsgeschenk.
Bij het afscheid schrijft Marc een boodschap voor ons allen op het houten naambordje: enjoy life.
Het huis met Marc Herremans, dinsdag om 20.40 uur op Eén.
