Het huis met Stijn Meuris

Stijn Meuris is alles: muzikant, leraar, regisseur, journalist, acteur en vooral een ontembare brulboei. De frontman van Noordkaap is de voorlaatste gast van Eric Goens in Het huis. 24 uur lang toont Stijn Meuris zijn ware innerlijk: geen blad voor de mond en geen uitknop.

”Ik schrok. Stijn Meuris wordt 58”, zegt Eric als Stijn zijn voordeur opendoet. “Mijn busje stamt nog uit jouw tijd”, plaagt Eric verder. “Ik vind dat we heel vriendelijk begonnen zijn”, lacht Stijn. De toon is meteen gezet. Samen rijden ze naar Het huis, waar Stijn als een wervelwind binnenstapt. “Limburg represent, oh yeah!"

Na een verkenningstocht in Het huis belandt Stijn in de fotokamer waar hij zijn ouders afgebeeld ziet. Stijn komt allesbehalve uit een rock-'n-rollnest. Moeder Mia was kassierster in de Delhaize, vader Jaak werkte als arbeider bij vrachtwagenfabrikant DAF. Toch lijkt Stijn in alle opzichten op zijn vader: luid, aanwezig en humoristisch. Hoewel velen daardoor denken dat hij een ongeleid projectiel is, klopt die gedachte volgens hem absoluut niet. “Er is geen geleider projectiel dan ik. Ik sta wel voortdurend op elf. Maar de laatste jaren begin ik te beseffen dat dat ook een keer negen mag zijn.”

Het valt Eric op dat er in Stijns jeugdfoto’s geen spoor van muziek terug te vinden is. “Je zal mij nergens aan een piano of met een gitaar zien. De reden daarvoor is heel simpel: ik speel geen piano, noch gitaar”, lacht Stijn, die zelfs geen noten kan lezen. Dirigeren kan hij wel. “Ik hoor alles, ik voel alles en ik zie alles.”

Hoewel iedereen Stijn kent als muzikant, begon hij zijn professionele carrière als acteur. In Blueberry Hill, een film uit 1989 van Robbe De Hert, kreeg hij zijn eerste rol. Later werd hij ook voor de film Daens gevraagd, hoewel acteren voor Stijn helemaal geen ambitie was. “Ik rol steeds door toeval in allerlei situaties. Ik ben nu vele decennia ouder en ik besef nog steeds: ik heb geen beroep. Omdat ik er vier of vijf heb. Of drie.”

Aan tafel vertelt Stijn over hoe het twee jaar geleden bijna voorgoed gedaan was. Tijdens de voorbereiding van zijn radioprogramma voelt hij zich slecht en gaat hij naar de spoeddienst. Daar krijgt hij een hartstilstand en zakt hij in elkaar. “Toen dat gebeurde, wist ik dat ik niet zomaar flauwviel. Dit was de real stuff, om het cru te zeggen”, vertelt hij. “Ik ben zes minuten flatliner geweest, zoals dat heet. Dood.” Stijn wordt met hoogdringendheid geopereerd, krijgt een stent en overleeft. “Ik vond dat een heel surrealistisch moment.”

Na het middageten trekt Stijn naar de sportkamer. Niet om te sporten, want dat weigert hij. Wel om de poster te bekijken: een foto van een uitbundige Stijn op Rock Werchter, die werkelijk alles zegt. “Ik wil écht dat mensen na een show zeggen: What the fuck was dat?” De overgave druipt van de poster. Al is Stijn er niet volledig tevreden over. “Ik ben lelijk. Ik heb niet de elegantie van een doordeweekse frontman. En dat stoort me, dat is een frustratie. Ik lul daar dan omheen en maak wat grapjes, maar iets eleganter had wel gemogen”, lacht Stijn.

Aan de serre wordt de anders altijd onrustige Stijn stil. Twintig jaar geleden stapte de vriendin van Stijn uit het leven. Een gruwelijke gebeurtenis die hij nog steeds niet echt een plaats heeft kunnen geven. “Lidia had borderline en ging daarvoor in therapie. Ze overtuigde me om ermee te stoppen, tegen alle advies van de artsen in. Ik dacht dat het goed zou komen. Een paar dagen later was ze dood”, vertelt een kwetsbare Stijn. Hij schrijft er het nummer Alles half over. Ook de verrassingsgast was er die bewuste dag bij, maar erover praten doen ze niet meer.

Hoe kijkt Stijn terug op de relatie met zijn vader? Welk medicijn brengt hem terug naar zijn jeugd? Was Stijn een rebellerende student? Waarom voelde 1 april 1990 als Stijns officiële geboorte? Hoe snel is de hit Ik hou van u geschreven? Stijn doet alles uit de doeken in Het huis.

Het huis met Stijn Meuris: maandag 23 januari om 20.40 uur op Eén.