Johan Verstreken: “Dat maakte een wereld van verschil”

Je hoort wel eens vaker van iemand dat ze amper of nooit huilen. Ook Johan Verstreken huilde nooit. Dat stond hij zichzelf nooit toe. Ondanks de moeilijke jeugd die hij had, verbood hij zichzelf om te mogen huilen.

Tot hij op een dag begon te huilen nadat iemand vroeg hoe het met hem ging. “Plots gebeurde het dus. En dan nog in het bijzijn van iemand anders. Ik voelde me er heel ongemakkelijk bij. Die nacht heb ik urenlang wakker gelegen, en gedurende de hele tijd bleven er tranen uit mijn ogen rollen”, begint Johan in Humo.

Het voelde als een ontlading want de ene huilbui na de andere bleef uit Johans ogen rollen. En Johan moet toegeven dat hij dat best een vreemde gewaarwording vond.

“Ik denk dat het nodig was. Ik had nooit hulp gezocht, ik ben nooit in therapie geweest. Ik denk dat ik moest huilen om dat ontzettend groot verdriet dat in mij vastzat te kunnen loslaten.”

Ook op school wist niemand van Johans moeilijke thuissituatie af. Tot een leerkracht op een dag vroeg wat er met Johan aan de hand was. “Ik schrok en vertelde hem niet veel, maar hij zag mij en dat maakte een wereld van verschil.”