woensdag 24 oktober 2018
Laatste aflevering Zelfde deur, 20 jaar later
Het warme liefdesverhaal van Rocco en Marina
Donderdagavond brengt Eén de laatste aflevering van Zelfde deur, 20 jaar later. Week na week ontroeren Martin Heylen en de mensen die hij bezoekt, heel Vlaanderen met hun verhalen. In de laatste aflevering trekt Martin naar Belsele, waar hij 20 jaar geleden aanbelde bij een jonge vrouw, een leerkracht. Hoe is het de twintiger vergaan? In Erondegem gaat hij opnieuw langs bij een longspecialist en zijn enthousiaste vrouw, en in Werm zoekt hij Rocco en Marina - vernoemd naar het liedje van Rocco Granata - weer op. Zijn ze nog steeds even warm en gastvrij?
De zingende leerkracht
Een jonge leerkracht uit het Bijzonder Onderwijs schrok zich een hoedje toen Martin aan haar huisje aanbelde in Belsele. Het was niet het meest geschikte moment want het huis stond overhoop met verhuisdozen, omdat er net een einde was gekomen aan de relatie met haar vriend. Maar zij was gastvrij en een optimiste, danste met haar grote hond door het huis en maakte vrolijke liedjes voor de kinderen op school.
Toen was ze een prille twintiger, nu de veertig voorbij, een boeiende leeftijd om keuzes te maken. Hoe vergaat het de zingende juf van toen?
Twee eenzame zielen vinden elkaar
Francine woonde in Zandvoorde samen met haar meer dan 90-jarige moeder in een oud huis en dito interieur. De twee vrouwen hielden van elkaars gezelschap. Moeder was wel hardhorig. Johan Museeuw was de held van de streek.
Ondertussen is Johan Museeuw al lang gestopt met koersen. En wanneer Martin opnieuw tijdens het middageten aankomt, kookt Francine nu voor iemand anders. Een verhaal van twee eenzame zielen in een polderdorp.
Nadenken over leven en maatschappij
Een longspecialist in Erondegem had last van bronchitis. Zijn vrouw was verzot op antiek en op hun mooie landelijke woning. Het was gevuld met antiek meubilair. Samen struinden ze langs Franse antiquairs, omdat ze dat mensen van de wereld vonden met wie ze graag van gedachten wisselden over leven en maatschappij. Er was een orangerie en een tuin en er werd een goed glas wijn geschonken.
Wat doen zulke mensen op latere leeftijd? En waarin zien ze rijkdom?
Poppenhuizen
In Zwijndrecht woonde er een vrouw met een bijzondere hobby. Zij maakte poppenhuizen: een soort miniatuurhuisjes en –cafeetjes met levensechte figuren en een gedetailleerd interieur. Haar man, een elektricien, had haar altijd geholpen met de verlichting van de huisjes. Maar ze droeg een zwaar verdriet. Haar man was overleden. Ze bleef achter met vier kinderen.
Wanneer de deur nu opengaat, komt er een jonge vrouw naar buiten. In het huis ravotten kleine kinderen en een hond. Er staan poppenhuizen, maar die vertellen een eigen verhaal.
Rocco en Marina
Een bundeling van Limburgse gastvrijheid en Italiaanse warmte en hartelijkheid. Dat viel Martin te beurt toen hij binnenviel bij Rocco en Marina in Werm. Rocco was de zoon van een gastarbeider, Marina was genoemd naar het liedje van Rocco Granata – ook de zoon van een Italiaanse migrant. Op de tafel verschenen hapjes en drank uit het moederland.
Hoe vergaat het de migrantenkinderen van toen, zoveel jaren later? En hoe Belgisch is Rocco geworden en hoe Italiaans Marina? Amore is hier het sleutelwoord.
Zelfde deur, 20 jaar later: donderdag 25 oktober om 20.40 uur op Eén.
De zingende leerkracht
Een jonge leerkracht uit het Bijzonder Onderwijs schrok zich een hoedje toen Martin aan haar huisje aanbelde in Belsele. Het was niet het meest geschikte moment want het huis stond overhoop met verhuisdozen, omdat er net een einde was gekomen aan de relatie met haar vriend. Maar zij was gastvrij en een optimiste, danste met haar grote hond door het huis en maakte vrolijke liedjes voor de kinderen op school.
Toen was ze een prille twintiger, nu de veertig voorbij, een boeiende leeftijd om keuzes te maken. Hoe vergaat het de zingende juf van toen?
Twee eenzame zielen vinden elkaar
Francine woonde in Zandvoorde samen met haar meer dan 90-jarige moeder in een oud huis en dito interieur. De twee vrouwen hielden van elkaars gezelschap. Moeder was wel hardhorig. Johan Museeuw was de held van de streek.
Ondertussen is Johan Museeuw al lang gestopt met koersen. En wanneer Martin opnieuw tijdens het middageten aankomt, kookt Francine nu voor iemand anders. Een verhaal van twee eenzame zielen in een polderdorp.
Nadenken over leven en maatschappij
Een longspecialist in Erondegem had last van bronchitis. Zijn vrouw was verzot op antiek en op hun mooie landelijke woning. Het was gevuld met antiek meubilair. Samen struinden ze langs Franse antiquairs, omdat ze dat mensen van de wereld vonden met wie ze graag van gedachten wisselden over leven en maatschappij. Er was een orangerie en een tuin en er werd een goed glas wijn geschonken.
Wat doen zulke mensen op latere leeftijd? En waarin zien ze rijkdom?
Poppenhuizen
In Zwijndrecht woonde er een vrouw met een bijzondere hobby. Zij maakte poppenhuizen: een soort miniatuurhuisjes en –cafeetjes met levensechte figuren en een gedetailleerd interieur. Haar man, een elektricien, had haar altijd geholpen met de verlichting van de huisjes. Maar ze droeg een zwaar verdriet. Haar man was overleden. Ze bleef achter met vier kinderen.
Wanneer de deur nu opengaat, komt er een jonge vrouw naar buiten. In het huis ravotten kleine kinderen en een hond. Er staan poppenhuizen, maar die vertellen een eigen verhaal.
Rocco en Marina
Een bundeling van Limburgse gastvrijheid en Italiaanse warmte en hartelijkheid. Dat viel Martin te beurt toen hij binnenviel bij Rocco en Marina in Werm. Rocco was de zoon van een gastarbeider, Marina was genoemd naar het liedje van Rocco Granata – ook de zoon van een Italiaanse migrant. Op de tafel verschenen hapjes en drank uit het moederland.
Hoe vergaat het de migrantenkinderen van toen, zoveel jaren later? En hoe Belgisch is Rocco geworden en hoe Italiaans Marina? Amore is hier het sleutelwoord.
Zelfde deur, 20 jaar later: donderdag 25 oktober om 20.40 uur op Eén.
