Marieke Vervoort: “ik weet niet hoelang ik nog heb”

Marieke Vervoort mag veertig kaarsjes uitblazen op 10 mei, maar echt veel redenen om te vieren heeft Wielemie niet. “Welke levenskwaliteit heb ik nog?” vraagt ze zich luidop af in Dag Allemaal. Nog steeds vecht Marieke Vervoort haar eenzame strijd tegen helse pijnen en de progressieve tetraplegie waarbij haar armen en benen verlamd raken. “Geestelijk begint het heel zwaar te worden,” klinkt het bij Wielemie. “De kwaliteit van mijn leven gaat pijlsnel achteruit. Ik heb nauwelijks nog kracht en voel me vaak echt niet goed. Er zijn dagen dat ik mijn zetel niet uit kom, dat ik helemaal niks kan doen,” aldus Marieke, die toegeeft dat ze erg bang is voor wat gaat komen. “Wat staat me nog allemaal te wachten? Tegenwoordig krijg ik om de twee weken een zware pijntherapie in het universitair ziekenhuis van Jette. Daar moet ik dan telkens twee à drie dagen blijven.” Toch zijn er ook lichtpuntjes in het leven van Wielemie…

In december gaat de Amerikaanse documentaire over haar leven in première in New York. “Ik kijk daar wel heel erg naar uit, maar ik weet gewoon niet of ik het nog zo lang zal volhouden,” aldus Marike Vervoort, die echter ook goed nieuws kreeg van haar zus. Goele, de zus van Marieke, is zwanger en is uitgerekend voor september. Maar meter worden van het kindje, dat weigerde Wielemie. Dat maakte ze meteen duidelijk aan haar zus. “Goele, neem alstublieft een andere meter, want ik weet niet hoelang ik nog heb,” vertrouwde Marieke haar zus toe. “Ik heb mijn meter vroeg moeten afgeven en heb daar enorm van afgezien,” herinnert Marieke zich levendig.

“Amper acht was ik toen ze stierf aan kanker. Dat wil ik het kindje van Goele niet aandoen. Ik wil dat ze een vriendin neemt als meter. Dan zal ik wel tante Mie zijn,” klinkt het bij Marieke Vervoort in Dag Allemaal. Een moedige, maar erg moeilijke beslissing: “Toen had ik een flinke krop in de keel. Ik ben mentaal heel sterk, maar ik heb ook mijn zwakke momenten,” aldus Wielemie die toegeeft dat ze soms woede-uitbarstingen heeft. Als ik alleen thuis ben, vliegen er al eens dingen door de lucht. Of begin ik te krijsen: ‘Waarom ik? Waarom moet mij dit nu overkomen?’ Dan kan ik héél kwaad worden,” onthult Marieke.

Maar bang voor de dood is Marieke niet. “In mijn ogen is dat gewoon inslapen, nooit meer wakker worden en voor altijd verlost zijn van de pijn.” Ze wil ook niet dat mensen treuren. Integendeel. Na haar crematie zal iedereen een glaasje champagne en een belegd broodje krijgen. “Iedereen moet erop klinken dat ik zo’n geweldig leven heb gehad. Ik heb dingen kunnen doen en zaken meegemaakt waar andere mensen alleen maar van kunnen dromen.” Marieke Vervoort heeft dan ook nog wat wijze raad voor iedereen in petto: “Leef nu! Leef vandaag en geniet van elk moment, want morgen kan het gedaan zijn.”