Riadh Bahri rouwt om overleden zus
Riadh Bahri stond zaterdag stil bij een triest moment in zijn leven: het overlijden van zijn zus Raoudha. Zij overleed op 20 december 2001, een dag die Riadh en zijn familie nooit zal vergeten. Raoudha was ziek, ernstig ziek zelfs.
"Elk detail herinner ik me. De winterse koude. Dat examen Aardrijkskunde. Papa die zegt: “ze gaat sterven vanavond …” Die kamer in het UZ Gent. Mijn tas warme choco. De klok die 20h45 slaat. Terwijl haar hart stopt met kloppen", schrijft Riadh op zijn sociale media.
"Mijn leven is voorgoed veranderd die dag, dat moment, daar op de dienst intensieve zorgen in het UZ Gent. Raoudha, geboren op 6 december 1983 overleed twee weken na haar 18de verjaardag aan leukemie. Ik was mijn zus kwijt. Mijn maatje. Mijn veilige zus in een soms turbulent huishouden", gaat het nieuwsanker verder.
Riadh treurt omdat hij geen echte videobeelden meer van zijn zus heeft. Ondertussen heeft hij opnieuw bewegende beelden, al zijn die via AI gegeneerd dankzij een foto. "Dit beeld deed me onlangs huilen. Omdat het beweegt. Ik heb geen enkel bewegend beeld meer van mijn zus. Ik heb geen enkele geluidsopname. Ik weet niet meer hoe ze klinkt, lacht, beweegt. De tijd is hard en heeft dat van me afgenomen. Toen ik haar plots zag lachen en zwaaien naar de camera smolt mijn hart. Want ze bestaat enkel nog in mijn herinnering.
Of neen, dat is ook niet waar. Ze bestaat nog in elke vezel van mijn lijf. Elke dag denk ik aan haar. Ik zie haar in mijn ogen. In mijn krullen. In de kleur van mijn huid", schrijft Riadh Bahri.
En wellicht is dat iets waar veel mensen mee worstelen. De schrijver van dit bericht mist zijn vader ook al tientallen jaren en heeft ook geen beelden meer, geen audio. Een tip voor iedereen: maak die herinneringen en bewaar ze op meerdere harde schijven, zet ze ergens in de cloud maar verlies ze nooit.
Riadh Bahri zit elke dag met zijn zus in zijn hoofd en daar is absoluut niets mis mee, integendeel. " Elk Journaal klop ik drie keer op de deur van de studio voor ik binnenkom. Ze klopte elke avond drie keer op de muur van mijn slaapkamer. Een kloppend teken van liefde, in drievoud.Ze is een soort talisman. Ik ben wie ik ben dankzij haar. Mijn zus is al 24 jaar dood maar ze is nog nooit zo springlevend geweest. Want liefde roest niet. Liefde sterft niet", besluit Riadh.
