Siska Schoeters start dinsdag met derde seizoen 'Durf te Vragen'

Siska Schoeters praat in het derde seizoen van Durf te vragen opnieuw met groepen mensen die door hun levensstijl, ideologie, fysieke of psychologische aandoeningen vaak tegen vooroordelen moeten opboksen. De eerste aflevering draait rond mensen met een niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Mensen waar we stiekem veel vragen voor hebben, maar die niet in hun gezicht durven stellen.

In de lege tv-studio van Durf te vragen antwoorden acht mensen met een niet-aangeboren hersenletsel één voor één openhartig op alle vragen. “Was je niet liever dood geweest?" of “Ben je nu dommer dan vroeger? “ Marie viel van haar paard, Bjorn viel van dertig meter hoog uit een zendmast, en Willem en Stijn werden op hun fiets van de weg gereden. Deze moedige mensen pikten na een lange revalidatie hun leven weer op.

Siska gaat zelf ook op stap met sommige getuigen om nog meer in hun leefwereld te duiken. Ze ontmoet Marie in de manege op de dag dat ze van haar ouders voor de laatste keer op een paard mag zitten. Rik wil na zijn hersenbloeding opnieuw autorijden. Daarvoor moet hij eerst een test afleggen. Een spannend moment waar Siska bij wil zijn.

De getuigen in aflevering 1
Willem (°1963, Brecht)
Willem was in 2007 met de fiets op weg naar huis, toen hij werd aangereden door een auto. De bestuurder reed door en liet hem voor dood liggen. Een per toeval voorbijrijdende arts zag alles gebeuren en stopte om Willem de eerste zorgen toe te dienen. Wat volgde waren weken coma en jaren van zware revalidatie. Hoewel de dokters hem weinig kans gaven, kan Willem terug praten, stappen en zelfs sporten. Zijn hersenletsel heeft vooral een impact op zijn korte termijn geheugen en concentratie. “Ik ben van een kopmens naar een buikmens gegaan.”

Stijn (°1977, Evergem)
Stijn was 39 jaar toen hij door een dronken chauffeur van zijn fiets gereden werd. Van het ongeval zelf en de maanden nadien weet hij niets meer. Naast de nog steeds zichtbare verwondingen in zijn gezicht, liep Stijn ook hersenschade op. Hierdoor veranderde zijn prikkelverwerking en de manier waarop hij in het leven staat. “Vroeger was ik redelijk nonchalant. Ik was easy going en dat ben ik kwijt. Ik heb nu echt nood aan een heel gerichte focus.”

Rob en Kelly (°1991, Sint Lenaarts; °1981, Rijkevorsel)
Rob was 18 jaar, net afgestudeerd aan de middelbare school en voetballer bij KV Turnhout, toen hij op de terugweg van een fuif niet een maar twee keer kort na elkaar aangereden werd. Rob is ondertussen 30 jaar en kan sindsdien niet meer wandelen of spreken. Toch heeft hij niet het gevoel ‘uitgerevalideerd’ te zijn. “Ik stel niet graag een grens. Je moet eruit halen wat er valt uit te halen.”. Hij leerde zijn vriendin Kelly na het ongeluk kennen. Volgens het koppel is het het typische liefdesverhaal van ‘thuisverpleegster valt voor haar patiënt.’

Rik en Yasmina (°1965, Merelbeke; °1999, Evergem)
Rik en Yasmina leerden elkaar vorig jaar kennen in het revalidatiecentrum K7 van het UZGent. Ondanks het grote leeftijdsverschil ontstond er toch een mooie vriendschap tussen de twee. “Omdat je hetzelfde meemaakt, vindt je veel steun bij elkaar.”.
Toen dokters bij Yasmina een arterioveneuze malformatie in haar rechterhersenhelft ontdekte, zat er niets anders op dan meteen in te grijpen. Yasmina zou een zestal complexe ingrepen moeten ondergaan. Bij de laatste ging het mis en kreeg ze een zware hersenbloeding. Riks hersenbloeding kwam dan weer als een donderslag bij heldere hemel. Hij was zich op zijn kamer aan het omkleden voor een feestje toen plots zijn rechterkant volledig uitviel. Zowel Rik als Yasmina zijn op het moment van opname nog in revalidatie.

Rein (°1982, Gent)
Rein was elf jaar geleden op reis in Mexico toen een bacterie via een wondje in haar bloedbaan terecht kwam en haar hart en uiteindelijk ook haar hersenen beschadigde. Uiterlijk kan je niet zien aan Rein dat ze een niet-aangeboren hersenletsel heeft. “Dat is een beetje mijn zegen, maar tegelijkertijd ook mijn vloek.”. Want het zorgt soms voor onbegrip. Het moeilijkste aan leven met een NAH vindt Rein het niet meer onbezorgd kunnen dromen.

Marie (°2002, Hooglede)
Tot voor een jaar geleden leefde Marie voor haar paarden en de paardensport. Ze was goed op weg om een beloftevolle ruiter te worden toen haar paard plots verschoot, op hol sloeg en met berijdster en al tegen de betonnen ondergrond smakte. Marie lag vier weken in een coma en moest bijna een jaar in het ziekenhuis blijven. Op het moment van de opnames werkt ze nog volop aan haar herstel en revalidatie.

Bjorn (°1995, Beerzel)
Bjorn was met een collega op 35 meter hoogte in een zendmast aan het werk toen het grondig mis ging. Een van de stalen veiligheidskabels werd per ongeluk doorgeslepen, de mast begon te zwiepen en viel om. Als bij wonder overleefden de twee de smak, maar Bjorn liep wel ernstige hersenschade op. Nu, twee jaar later, is het volgens zijn therapeuten stilaan tijd om zijn revalidatie af te ronden. “Ze denken dat ik aan mijn plafond zit. Je gaat nog wel vooruit, maar heel traag.” Toch durft Bjorn voorzichtig te dromen over de toekomst, “een eigen huis, ferme auto en een goei vriendin.”

Durf te vragen: elke dinsdag om 20.35 uur op Eén.