Urbanus: “Er wachtte nog maar weinig op mij”
speciaal voor VTM trokken Urbanus en Jacques Vermeire op wereldtournee. Het werd een unieke ervaring, en ook eentje met vele verwonderingen. Urbanus wel iets minder dan Jacques. Hij had al een stukje van de wereld gezien.
Zo trok Urbanus ooit naar Kathmandu, al was dat vooral uit pure verveling en de goedkoopste oplossing om even weg te zijn.
“Het was een vlucht. Ik had het gevoel dat thuis nog maar weinig op mij lag te wachten. Ik was verliefd op een meisje dat met iemand anders was getrouwd. En ik wilde mannetjes tekenen maar vond nergens werk. Een pulleke van Jommeke tekenen, dat mocht nog net, maar zelf ideeën leveren? Daar wilden de grote striptekenaars niet van weten. In plaats van thuis te zitten schimmelen, ben ik dus weggetrokken. Al liftend, zoals elke hippie. En val ik toevallig in een ravijn, dacht ik, dan is het ook goed voor mij. Mooi meegenomen, zelfs”, klinkt het bij Urbanus in Humo.
Het lukte Urbanus maar niet om zijn draai te vinden in het land en na 6 maanden was het mooi geweest voor hem.
“Uiteindelijk belandde ik in Old Delhi, met nog 100 dollar op zak en geen idee hoe ik thuis zou raken. Die laatste weken overleefde ik op twee bananen per dag. Behalve die keer dat een man met een krijsend kind me aanklampte - 'Please, sir. Mother dead. Please, milk!' - en ik hem mijn centen voor die dag gaf. Een dag zonder bananen lukt ook wel, dacht ik. Waarop ik die man het kind wat verder op het trottoir zag dumpen en hij sigaretten ging kopen. Blijkbaar plukten ze daar stervende kinderen van straat om met hen te gaan bedelen. Die dag ben ik toch iets cynischer geworden.”
