woensdag 25 april 2018
Vandaag over een jaar wil ik een groot afscheidsfeest gegeven hebben
Een tragisch verhaal bij Cath Luyten.
In de zevende aflevering van Vandaag over een jaar ontvangt Cath Luyten het Brusselse koppel Stefan en Stefan (41). Zij willen graag een kindje adopteren. De 11-jarige Aukje uit Laakdal (Antwerpen) wil Belgisch kampioene BMX worden. De Borgerhoutse Zaki (41, afkomstig uit Palestina) wil leren zwemmen. Na een fout bij een rugoperatie wil de 49-jarige Kristel (uit Dendermonde, Oost-Vlaanderen) opnieuw kunnen stappen. En de 72-jarige Igna (uit Hasselt, Limburg) wil vóór haar euthanasie nog een afscheidsfeest geven.
Stefan (41) en Stefan (41) – “Vandaag over een jaar willen wij de trotse papa’s zijn van een adoptiekindje”
“Het is erg onwezenlijk: we hebben al een plaatsje in een crèche, maar we hebben geen idee wanneer we een kindje zullen krijgen.” – Stefan en Stefan
Stefan en Stefan zijn allebei opgegroeid met de gedachte dat homoseksuelen geen kinderen mochten adopteren. Toen de wet echter veranderde, sprongen ze een gat in de lucht: plots werd het voor hen mogelijk om ouders te worden. Ze startten de officiële adoptieprocedure en toen begon de lange wachttijd. Ondertussen zijn ze zeven jaar verder en staan ze op een hoge plaats op de wachtlijst. Ze hopen dat ze in 2017 het verlossende telefoontje krijgen en de papa’s kunnen worden van een kindje.
Aukje (11) – “Vandaag over een jaar wil ik Belgisch kampioene BMX zijn”
“Ik wil later niet gewoon gaan werken, maar ik wil van fietsen mijn beroep maken. Het is mijn leven.” – Aukje
Aukje is een stoere meid. Haar mama wilde haar inschrijven voor de muziekschool, maar dat zag zij niet zitten: ze wilde liever iets actievers proberen. Het werd BMX'en. Een paar pijnlijke valpartijen en een gebroken pink konden haar niet tegenhouden. Ze moest en zou doorzetten en uitblinken in haar sport. En dat blijkt te lukken. Aukje kon het voorbije seizoen een paar mooie ereplaatsen bijeensprokkelen en legt haar lat nu flink wat hoger. Ze wil de gouden plak op het Belgisch Kampioenschap. Een gedurfde uitspraak voor een klein meisje.
Zaki (41) – “Vandaag over een jaar wil ik kunnen zwemmen”
“Wat als er met mijn kinderen iets gebeurt in de zee? Ik kan niets doen!” - Zaki
Zaki is opgegroeid in Palestina. Omwille van de politieke situatie in zijn thuisland was de grens gesloten die de Palestijnen toegang tot de zee verschafte. Daardoor heeft Zaki nooit leren zwemmen. Inmiddels woont hij al zes jaar in België met zijn gezin en ervaart hij het niet kunnen zwemmen als een groot gemis. Wanneer hij immers met zijn gezin naar de Belgische kust trekt, kan hij niet anders dan vanop het strand toekijken hoe zijn kinderen in de zee gaan. Hij kan niet ingrijpen wanneer hen iets zou overkomen. Die machteloosheid drijft hem ertoe om een moeilijke uitdaging aan te gaan: een zwemdiploma halen.
Kristel (49) – “Vandaag over een jaar wil ik opnieuw kunnen wandelen”
“Als ik mijn man en dochter niet had gehad, weet ik niet of ik hier vandaag zo zou zitten” – Kristel
Kristel zit in een rolstoel als gevolg van een fout bij een rugoperatie in 1995. Dankzij haar man en haar dochter is ze niet bij de pakken blijven zitten. Zij stimuleerden haar om buiten te komen, om mooie kleren te kopen en naar de kapper te blijven gaan zodat de mensen naar háár zouden kijken en niet naar haar rolstoel. Kristel blijft hard werken aan haar revalidatie. Dankzij de staprobot van ‘To Walk Again’ weet ze hoe het voelt om opnieuw recht te staan. Maar het is Kristels grote wens om twaalf maanden na datum bij Cath op eigen kracht de studio binnen te komen zonder rolstoel.
Igna (72) – “Vandaag over een jaar wil ik een groot afscheidsfeest gegeven hebben vóór mijn euthanasie”
“Feest en euthanasie, mensen zijn die combinatie niet gewoon. Het wordt dringend tijd dat dat verandert.” - Igna
Igna is ziek. Ze heeft borstkanker die ver uitgezaaid is. Genezen is niet meer mogelijk, maar Igna heeft daar vrede mee. Ze wil haar leven niet koste wat kost verlengen met allerhande therapieën. Ze is vastbesloten om euthanasie te plegen wanneer ze pijn begint te voelen. Haar echtgenoot zaliger heeft vier jaar geleden ook om euthanasie gevraagd en Igna denkt nog met veel warmte terug aan dat moment. Zij wil zelf ook zo vertrekken. Maar voor het zover is, wil ze nog een groot afscheidsfeest geven voor al wie haar dierbaar is. Vandaag komt ze met veel enthousiasme vertellen over haar plan. Of ze over een jaar zal terugkomen, kan ze niet garanderen.
Vandaag over een jaar: donderdag 26 april om 20.40 uur op Eén.
Stefan (41) en Stefan (41) – “Vandaag over een jaar willen wij de trotse papa’s zijn van een adoptiekindje”
“Het is erg onwezenlijk: we hebben al een plaatsje in een crèche, maar we hebben geen idee wanneer we een kindje zullen krijgen.” – Stefan en Stefan
Stefan en Stefan zijn allebei opgegroeid met de gedachte dat homoseksuelen geen kinderen mochten adopteren. Toen de wet echter veranderde, sprongen ze een gat in de lucht: plots werd het voor hen mogelijk om ouders te worden. Ze startten de officiële adoptieprocedure en toen begon de lange wachttijd. Ondertussen zijn ze zeven jaar verder en staan ze op een hoge plaats op de wachtlijst. Ze hopen dat ze in 2017 het verlossende telefoontje krijgen en de papa’s kunnen worden van een kindje.
Aukje (11) – “Vandaag over een jaar wil ik Belgisch kampioene BMX zijn”
“Ik wil later niet gewoon gaan werken, maar ik wil van fietsen mijn beroep maken. Het is mijn leven.” – Aukje
Aukje is een stoere meid. Haar mama wilde haar inschrijven voor de muziekschool, maar dat zag zij niet zitten: ze wilde liever iets actievers proberen. Het werd BMX'en. Een paar pijnlijke valpartijen en een gebroken pink konden haar niet tegenhouden. Ze moest en zou doorzetten en uitblinken in haar sport. En dat blijkt te lukken. Aukje kon het voorbije seizoen een paar mooie ereplaatsen bijeensprokkelen en legt haar lat nu flink wat hoger. Ze wil de gouden plak op het Belgisch Kampioenschap. Een gedurfde uitspraak voor een klein meisje.
Zaki (41) – “Vandaag over een jaar wil ik kunnen zwemmen”
“Wat als er met mijn kinderen iets gebeurt in de zee? Ik kan niets doen!” - Zaki
Zaki is opgegroeid in Palestina. Omwille van de politieke situatie in zijn thuisland was de grens gesloten die de Palestijnen toegang tot de zee verschafte. Daardoor heeft Zaki nooit leren zwemmen. Inmiddels woont hij al zes jaar in België met zijn gezin en ervaart hij het niet kunnen zwemmen als een groot gemis. Wanneer hij immers met zijn gezin naar de Belgische kust trekt, kan hij niet anders dan vanop het strand toekijken hoe zijn kinderen in de zee gaan. Hij kan niet ingrijpen wanneer hen iets zou overkomen. Die machteloosheid drijft hem ertoe om een moeilijke uitdaging aan te gaan: een zwemdiploma halen.
Kristel (49) – “Vandaag over een jaar wil ik opnieuw kunnen wandelen”
“Als ik mijn man en dochter niet had gehad, weet ik niet of ik hier vandaag zo zou zitten” – Kristel
Kristel zit in een rolstoel als gevolg van een fout bij een rugoperatie in 1995. Dankzij haar man en haar dochter is ze niet bij de pakken blijven zitten. Zij stimuleerden haar om buiten te komen, om mooie kleren te kopen en naar de kapper te blijven gaan zodat de mensen naar háár zouden kijken en niet naar haar rolstoel. Kristel blijft hard werken aan haar revalidatie. Dankzij de staprobot van ‘To Walk Again’ weet ze hoe het voelt om opnieuw recht te staan. Maar het is Kristels grote wens om twaalf maanden na datum bij Cath op eigen kracht de studio binnen te komen zonder rolstoel.
Igna (72) – “Vandaag over een jaar wil ik een groot afscheidsfeest gegeven hebben vóór mijn euthanasie”
“Feest en euthanasie, mensen zijn die combinatie niet gewoon. Het wordt dringend tijd dat dat verandert.” - Igna
Igna is ziek. Ze heeft borstkanker die ver uitgezaaid is. Genezen is niet meer mogelijk, maar Igna heeft daar vrede mee. Ze wil haar leven niet koste wat kost verlengen met allerhande therapieën. Ze is vastbesloten om euthanasie te plegen wanneer ze pijn begint te voelen. Haar echtgenoot zaliger heeft vier jaar geleden ook om euthanasie gevraagd en Igna denkt nog met veel warmte terug aan dat moment. Zij wil zelf ook zo vertrekken. Maar voor het zover is, wil ze nog een groot afscheidsfeest geven voor al wie haar dierbaar is. Vandaag komt ze met veel enthousiasme vertellen over haar plan. Of ze over een jaar zal terugkomen, kan ze niet garanderen.
Vandaag over een jaar: donderdag 26 april om 20.40 uur op Eén.
