vrijdag 28 oktober 2016
Waar haalde Ruben Block de mosterd?
Ruben Block, zondag op Canvas in laatste Off The Record.
In Off the record geven topmuzikanten een exclusieve inkijk in hun platenkast en vertellen ze vol begeestering over hun meest cruciale invloeden.
In de laatste aflevering is dat Ruben Block, de charismatische frontman van roots-rockband Triggerfinger. Voor Off the Record gaat hij op zoek naar zijn referentieplaten. De coole gitaarriffen van Posion Ivy, de zwarte humor van Nick Cave, de steady grooves van Howlin' Wolf, de pure rauwheid van PJ Harvey. De rode draad is duidelijk: it's only rock-'n-roll, but he likes it.
Op zondag 30 oktober om 21.45 u. op Canvas en canvas.be.
Met dank aan Pieter Embrechts
Tot in zijn laatste humaniorajaar, geeft de jonge Ruben Block geen noemenswaardige blijk van een muzikale roeping. Schoolgenoot Pieter Embrechts brengt daar verandering in wanneer hij Ruben op de reisweg naar Rome enkele gitaarakkoorden van Purple Rain aanleert. De verdere rit blijft Ruben de vers aangeleerde akkoorden hernemen tot hij door zijn klasgenoten bijna van de bus wordt gezet.
Tijdens zijn studies aan het Gentse Sint-Lucas hogeschool flakkert de liefde voor de gitaar pas echt op. Onder invloed van The Cramps en de compilatiereeks Born Bad geraakt Ruben begeesterd door rockabilly en garagerock. Niet veel later gaat hij bij Franky & The Rednecks spelen, niet toevallig een rockabilly groep. In 1992 richt Ruben samen met zijn vriendin Martine Vanhoof Sin Alley op. Sin Alley brengt een mélange van psycho, rockabilly en surf. Hun optredens klinken rauw en ogen spectaculair, maar na een EP, CD en dubbele single is Sin Alley uitgezongen.
1998 luidt een nieuw era in voor de Belgische rockgeschiedenis wanneer Ruben Block met Mario Goossens, drummer van Noordkaap, Triggerfinger opricht. In 2004, een jaar nadat ook bassist Paul Van Bruystegem aan boord is gehaald, verschijnt hun titelloze debuutalbum. De band genereert met zijn wall of sound een stevige live-reputatie en trouwe fanbase. Drie albums volgen: het livealbum Faders Up en de studioplaten What grabs ya? en All this dancin’ around.
Het succes komt in een stroomversnelling als Triggerfinger in het 3FM radioprogramma van Giel Beelen een akoestische cover brengt van Lykke Li’s I Follow Rivers. De cover belandt op nummer 1 in de Belgische en Nederlandse charts en doet het beter dan het origineel.
Het vierde album By Absence Of The Sun wordt in 2013 in de legendarische Sunset Sound Studio in L.A. opgenomen, samen met de al even legendarische producer Greg Gordon (o.a. Oasis, Nick Cave). In 2014 en 2015 tourt Triggerfinger door Europa, Japan en Canada en momenteel werken ze aan een nieuw album.
De referentieplaten van Ruben Block
“Ik heb deze selectie zo snel mogelijk gemaakt omdat ik anders ging twijfelen. Aan elke plaat die je kiest, hangen weer tien andere platen die daar op de één of andere manier mee gelinkt zijn. Dat is een redelijk frustrerend gegeven. De platen die ik geselecteerd heb, bezitten allemaal een grote rock ‘n roll-factor of waar dat gevoel voor mij voor staat.”
Ruben Block
Als Ruben Block voor Off the Record op zoek gaat naar zijn referentieplaten, valt zijn voorliefde voor luide, directe muziek niet te ontkennen.
De leeftijd van je hart
“The Cramps zijn voor mij pure rock & roll. Ze horen tot de grondleggers van de psychobilly, een opgefokte versie van rockabilly. Frontman Lux Interior en gitariste Poison Ivy vertelden in een interview voor de VPRO wat rock & roll voor hen betekent. ‘Rock & roll is muziek voor teenagers,’ vertelden ze, ‘en rockmuziek voor oudere mensen’. Maar je hebt evengoed teenagers van zestig en ouderlingen van achttien. Dat is niet leeftijdsgebonden, dat heeft te maken met de leeftijd van je hart.”
Enkele noten en ‘tien ton attitude’
“Gitariste Poison Ivy was niet iemand die vingervlug uit de hoek kwam, maar dat was ook niet nodig. Die kon met haar vocabulaire, met een paar noten en ‘tien ton attitude’, een riff neerzetten zoals niemand anders dat kon. Op het podium ging zij voor haar versterker staan, een plaatsje zo groot als een tegel, en kwam daar de rest van het concert niet meer af. Met haar Gretsch-gitaar rond haar nek, kauwgom sjiekend, enkel haar knie meebewegend op de beat van de song. Dat was de vleesgeworden cool. Hoe en wat zij speelde, wat zij met die informatie deed, was een heel grote inspiratie. Een logisch vervolg op The Cramps was de band met mijn toenmalige vriendin Martine Vanhoof, Sin Alley. Het was overduidelijk dat we de mosterd bij The Cramps hadden gehaald.”
Lang leve de sjarels
“Link Wray staat vooral bekend voor zijn rafelige, korrelige gitaargeluid. Hij wordt gezien als één van de grondleggers van de distortiongitaar. Gitaarversterkers werden gemaakt om een instrument te versterken. En al die gitaar- en versterkerbouwers trachtten die klank zo exact en mooi mogelijk te versterken. Maar de technische capaciteiten van een versterker zijn niet eindeloos, dus lang leve sjarels zoals Link Wray die die dan gebruikten waarvoor ze niet werden gemaakt. Toen ik Wray ontdekte, ging er een wereld open. Ik speelde hem dan na, probeerde uit te vissen wat die allemaal deed. Daaruit leer je vanalles waarmee je dan je ding doet. Veel gitaristen zijn door hem beïnvloed geweest. Een Jimmy Page bijvoorbeeld, steekt niet onder stoelen of banken dat hij Link Wray fantastisch vindt.”
Blozen
“In 1965 was Howlin’ Wolf samen met The Rolling Stones te gast in de Amerikaanse muziekshow Shindig! The Stones hadden Howlin’ Wolf uitgenodigd omdat hij ook voor hen een grote inspiratie was. Dat contrast tussen die über Britse snaakjes en die imposante figuur van Howlin Wolf, is geweldig. Op een gegeven moment begint Howlin’ Wolf mondharmonica te spelen, te shaken en met zijn gat te schudden. In het publiek zit een bende jonge meisjes en het is een zwart-wit fragment, maar je ziet hen blozen door het zwart-wit. Howlin’ Wolf pakt gewoon heel die boel in. Fantastisch om te zien.”
Vitamientjes voor het hoofd
“Nick Cave is een waanzinnig goede tekstschrijver. Hij maakt verhalen met personages en een huis om die personages in te laten wonen. Daar schrijft hij dan liedjes rond. Van veel nummers die wij te horen krijgen, was de tekst oorspronkelijk dubbel zo lang. Bij de opname van een eerste versie blijkt zo’n nummer dan elf minuten te duren. ‘Ja, dan moeten er misschien nog wel een paar stroofjes uit’, zegt ie dan, maar blijkbaar vindt hij dat niet zo erg. Hij is heel goed in het scheppen van beelden, sferen en universums. Het gaat bij Cave sowieso over de liefde en de dood, over God en niet-God, geloven en niet geloven. Het zijn nummers en teksten waarin je je kan verliezen en je verbeelding de vrije loop laten. Dat is voeding, dat zijn vitamientjes voor het hoofd. Hoe straf ik Nick Cave en zijn teksten ook vind, af en toe heb ik ook gewoon nood aan een be-bop-a-lula she’s my baby. Omdat dat ook keigoed is gewoon.“
In de laatste aflevering is dat Ruben Block, de charismatische frontman van roots-rockband Triggerfinger. Voor Off the Record gaat hij op zoek naar zijn referentieplaten. De coole gitaarriffen van Posion Ivy, de zwarte humor van Nick Cave, de steady grooves van Howlin' Wolf, de pure rauwheid van PJ Harvey. De rode draad is duidelijk: it's only rock-'n-roll, but he likes it.
Op zondag 30 oktober om 21.45 u. op Canvas en canvas.be.
Met dank aan Pieter Embrechts
Tot in zijn laatste humaniorajaar, geeft de jonge Ruben Block geen noemenswaardige blijk van een muzikale roeping. Schoolgenoot Pieter Embrechts brengt daar verandering in wanneer hij Ruben op de reisweg naar Rome enkele gitaarakkoorden van Purple Rain aanleert. De verdere rit blijft Ruben de vers aangeleerde akkoorden hernemen tot hij door zijn klasgenoten bijna van de bus wordt gezet.
Tijdens zijn studies aan het Gentse Sint-Lucas hogeschool flakkert de liefde voor de gitaar pas echt op. Onder invloed van The Cramps en de compilatiereeks Born Bad geraakt Ruben begeesterd door rockabilly en garagerock. Niet veel later gaat hij bij Franky & The Rednecks spelen, niet toevallig een rockabilly groep. In 1992 richt Ruben samen met zijn vriendin Martine Vanhoof Sin Alley op. Sin Alley brengt een mélange van psycho, rockabilly en surf. Hun optredens klinken rauw en ogen spectaculair, maar na een EP, CD en dubbele single is Sin Alley uitgezongen.
1998 luidt een nieuw era in voor de Belgische rockgeschiedenis wanneer Ruben Block met Mario Goossens, drummer van Noordkaap, Triggerfinger opricht. In 2004, een jaar nadat ook bassist Paul Van Bruystegem aan boord is gehaald, verschijnt hun titelloze debuutalbum. De band genereert met zijn wall of sound een stevige live-reputatie en trouwe fanbase. Drie albums volgen: het livealbum Faders Up en de studioplaten What grabs ya? en All this dancin’ around.
Het succes komt in een stroomversnelling als Triggerfinger in het 3FM radioprogramma van Giel Beelen een akoestische cover brengt van Lykke Li’s I Follow Rivers. De cover belandt op nummer 1 in de Belgische en Nederlandse charts en doet het beter dan het origineel.
Het vierde album By Absence Of The Sun wordt in 2013 in de legendarische Sunset Sound Studio in L.A. opgenomen, samen met de al even legendarische producer Greg Gordon (o.a. Oasis, Nick Cave). In 2014 en 2015 tourt Triggerfinger door Europa, Japan en Canada en momenteel werken ze aan een nieuw album.
De referentieplaten van Ruben Block
“Ik heb deze selectie zo snel mogelijk gemaakt omdat ik anders ging twijfelen. Aan elke plaat die je kiest, hangen weer tien andere platen die daar op de één of andere manier mee gelinkt zijn. Dat is een redelijk frustrerend gegeven. De platen die ik geselecteerd heb, bezitten allemaal een grote rock ‘n roll-factor of waar dat gevoel voor mij voor staat.”
Ruben Block
Als Ruben Block voor Off the Record op zoek gaat naar zijn referentieplaten, valt zijn voorliefde voor luide, directe muziek niet te ontkennen.
De leeftijd van je hart
“The Cramps zijn voor mij pure rock & roll. Ze horen tot de grondleggers van de psychobilly, een opgefokte versie van rockabilly. Frontman Lux Interior en gitariste Poison Ivy vertelden in een interview voor de VPRO wat rock & roll voor hen betekent. ‘Rock & roll is muziek voor teenagers,’ vertelden ze, ‘en rockmuziek voor oudere mensen’. Maar je hebt evengoed teenagers van zestig en ouderlingen van achttien. Dat is niet leeftijdsgebonden, dat heeft te maken met de leeftijd van je hart.”
Enkele noten en ‘tien ton attitude’
“Gitariste Poison Ivy was niet iemand die vingervlug uit de hoek kwam, maar dat was ook niet nodig. Die kon met haar vocabulaire, met een paar noten en ‘tien ton attitude’, een riff neerzetten zoals niemand anders dat kon. Op het podium ging zij voor haar versterker staan, een plaatsje zo groot als een tegel, en kwam daar de rest van het concert niet meer af. Met haar Gretsch-gitaar rond haar nek, kauwgom sjiekend, enkel haar knie meebewegend op de beat van de song. Dat was de vleesgeworden cool. Hoe en wat zij speelde, wat zij met die informatie deed, was een heel grote inspiratie. Een logisch vervolg op The Cramps was de band met mijn toenmalige vriendin Martine Vanhoof, Sin Alley. Het was overduidelijk dat we de mosterd bij The Cramps hadden gehaald.”
Lang leve de sjarels
“Link Wray staat vooral bekend voor zijn rafelige, korrelige gitaargeluid. Hij wordt gezien als één van de grondleggers van de distortiongitaar. Gitaarversterkers werden gemaakt om een instrument te versterken. En al die gitaar- en versterkerbouwers trachtten die klank zo exact en mooi mogelijk te versterken. Maar de technische capaciteiten van een versterker zijn niet eindeloos, dus lang leve sjarels zoals Link Wray die die dan gebruikten waarvoor ze niet werden gemaakt. Toen ik Wray ontdekte, ging er een wereld open. Ik speelde hem dan na, probeerde uit te vissen wat die allemaal deed. Daaruit leer je vanalles waarmee je dan je ding doet. Veel gitaristen zijn door hem beïnvloed geweest. Een Jimmy Page bijvoorbeeld, steekt niet onder stoelen of banken dat hij Link Wray fantastisch vindt.”
Blozen
“In 1965 was Howlin’ Wolf samen met The Rolling Stones te gast in de Amerikaanse muziekshow Shindig! The Stones hadden Howlin’ Wolf uitgenodigd omdat hij ook voor hen een grote inspiratie was. Dat contrast tussen die über Britse snaakjes en die imposante figuur van Howlin Wolf, is geweldig. Op een gegeven moment begint Howlin’ Wolf mondharmonica te spelen, te shaken en met zijn gat te schudden. In het publiek zit een bende jonge meisjes en het is een zwart-wit fragment, maar je ziet hen blozen door het zwart-wit. Howlin’ Wolf pakt gewoon heel die boel in. Fantastisch om te zien.”
Vitamientjes voor het hoofd
“Nick Cave is een waanzinnig goede tekstschrijver. Hij maakt verhalen met personages en een huis om die personages in te laten wonen. Daar schrijft hij dan liedjes rond. Van veel nummers die wij te horen krijgen, was de tekst oorspronkelijk dubbel zo lang. Bij de opname van een eerste versie blijkt zo’n nummer dan elf minuten te duren. ‘Ja, dan moeten er misschien nog wel een paar stroofjes uit’, zegt ie dan, maar blijkbaar vindt hij dat niet zo erg. Hij is heel goed in het scheppen van beelden, sferen en universums. Het gaat bij Cave sowieso over de liefde en de dood, over God en niet-God, geloven en niet geloven. Het zijn nummers en teksten waarin je je kan verliezen en je verbeelding de vrije loop laten. Dat is voeding, dat zijn vitamientjes voor het hoofd. Hoe straf ik Nick Cave en zijn teksten ook vind, af en toe heb ik ook gewoon nood aan een be-bop-a-lula she’s my baby. Omdat dat ook keigoed is gewoon.“
