Walter Grootaers werd opgesloten in de kofferbak van de auto 

Veel herinneringen over vroeger hebben we eigenlijk niet meer. Voor zijn vroegste herinnering moet Walter Grootaers terugkeren naar de tijd waarin hij vier jaar was. En het was niet meteen een leuke herinnering.

“Ik moet een jaar of vier geweest zijn. We woonden toen in Aken. Op een zaterdag gingen we met het hele gezin winkelen in het Kaufhof, zo'n enorm warenhuis met vijf of zes verdiepingen. We reden toen met een Volkswagen Kever, en daar pasten we alleen in als iemand in de ruimte achter de achterbank ging liggen: ik dus. Op de terugweg viel ik door het ronkende geluid van de motor in slaap. Toen ik wakker werd, bleek ik helemaal alleen in die auto te liggen, in complete duisternis, in de garagebox op zo'n halve kilometer van huis. Ze waren me gewoonweg vergeten”, lacht Walter nu in Primo.

De ouders van Walter hadden een groot gezin en blijkbaar kan het dan al eens gebeuren dat je iemand vergeet. Maar Walter weet nog heel goed dat hij helemaal in paniek was.

“Ik klauterde uit de auto en begon als een gek op de poort te bonken, maar tevergeefs. Thuis hadden ze pas door dat ik ontbrak toen mijn vader rond vier uur de taart wilde aansnijden die we hadden gekocht. Normaal verscheen ik bij dat soort gelegenheden als eerste op het appel, maar nu was er van mij geen spoor te bekennen. Pas toen mijn vader besloot met de auto naar het politiekantoor te rijden, kwam hij naar de garagebox. Daar was ik intussen huilend in slaap gevallen op de achterbank, en ik werd pas wakker toen mijn vader instapte en het portier dichtsloeg.”