Walter Verdin brengt na 35 jaar zijn iconisch videoconcert weer live

Na zijn deelname aan het Eurovisiesongfestival in 1983, heft Walter Verdin zijn minimal electro/new-wavegroep Pas de deux op en richt hij zijn pijlen op de videokunst. Toch is dit voor Verdin geen grote stap. Zijn videomuziek en videoritmes, waarin hij de computergestuurde videomontage programmeert alsof hij de toetsen van het klavier bespeelt, staat volledig in het verlengde van de muziek die hij tot dan toe maakte met Pas de deux en voor theatervoorstellingen (bv Adeline). Zo ontstond in 1984 VIDEORHYTHMICS, een levende sculptuur waarin beeld en geluid met elkaar versmolten. Een video/concert waar het beeld en de muziek elkaars gelijke waren.



Wat je ziet is wat je hoort, en omgekeerd.

In het kader van zijn grote meerjarige project The Greatest Cuts, waarin de verschillende facetten van zijn videowerk zullen worden samengebracht, wordt meer dan 35 jaar na de eerste opvoering dit eerste videoconcert nieuw leven ingeblazen, in samenwerking met een groep diverse muzikanten, die allemaal reeds eerder in zijn videoconcerten meespeelden. Het concert wordt geen droge reanimatie, maar een ‘gepimpte’ versie, aangepast aan de technologieën van vandaag.



Instrumentaal wordt er teruggegrepen naar de eerste bezetting van VIDEORHYTHMICS, waar percussie en strijkers op het voorplan stonden. Daarnaast worden er ook fragmenten vertoond van andere concerten en installaties waar de relatie tussen oog en oor centraal staan: o.a. Minimalize - videodance N°1 (1981), Somewhere Else / In the Meantime (1985), Women & Airplanes (1987), Videolepsia (1993), XAfrika (1996), DA PRJCT (2000), Title Safe 1, 2, 3 (2001-2007).



In dit concert staat de beleving van de kijker/luisteraar centraal. De repetitieve en soms snel wisselende videobeelden zorgen voor een unieke audiovisuele ervaring, tussen loungy party en (pop)concert. Toch maakt Verdin geen verhalende of illustratieve videoclips. Verhalen boeien hem niet. Eerder maakt hij sensuele beelden van ritme en beweging, onder het motto van Susan Sontag: We need an erotics of art. (uit 'Against interpretation', 1966)



35 jaar geleden deelden een aantal toen nog relatief onbekende muzikanten het podium met Verdin en eind deze maand zijn ze er terug bij. In de afgelopen drie decennia verrichtten deze mannen hand-en-spandiensten voor...Google it... en scroll door meerdere schermen...

Waar, wanneer?

OPEK, grote zaal, Vaartkom 4, 3000 Leuven - vr 28 en za 29 juni - 20u30

tickets 15€ te betalen ter plaatse / reservatie aanbevolen: videolepsia@videolepsia.com

Met: Stoy Stoffelen - drums, Jan Cordemans - bas, Frank Michiels - percussie, Jan de Haas - vibrafoon, Geert Waegeman - elektrische mandoline, gitaar en viool, Walter Verdin - electronica