Wauters Vs Waes 3 - 3

“Voor mij is elke werkdag een uitdaging, kom me eens vervangen”. Dat was het thema van de zevende uitdaging die Koen Wauters en Tom Waes meteen richting een interimkantoor stuurde.

Koen Wauters ving de nieuwe uitdaging aan met een 3-2 voorsprong. Koen verkneukelde zich in de gedachte dat mocht hij Tom nu nog eens te grazen zou kunnen nemen, deze pas echt zou beginnen stressen…

‘Een dag vindt je de job van je leven Koen’ grapte Tom bij aankomst aan kantoor ‘Lemmens Interim’. “Wat wil je worden jongen” repliceerde Koen terwijl ze voor de etalage naar het aanbod keken.‘Gerant, metaalbewerker, administratief medewerker, slager,… Als ze binnen komen wacht al een kleine surprise want het is een presentatrice met de toepasselijke naam An Lemmens die hen onthaalt. Op de website van Wauters vs Waes waren heel veel oproepen binnengekomen van mensen die Koen en Tom uitnodigden om eens één dag hun job uit te oefenen. An Lemmens had daaruit 3 jobs gekozen die uiteraard niet dicht bij hun leefwereld liggen. Koen vond elke job veraf liggen van wat zij doen al blijken beide heren vroeger toch wel gewerkt te hebben. Tom is wat verrast te vernemen dat Koen ooit nog in een restaurant heeft opgediend en ook aan de kassa van de non-food van de Makro heeft gezeten. An Lemmens denkt dat die werkervaringen hen misschien nog wel van pas konden komen bij hun opdracht. Op het einde van hun werkweek worden ze terug bij haar verwacht en de winnaar van deze uitdaging zou hij zijn die de meeste vaste contracten heeft kunnen binnenhalen. Ze had hun nieuwe werkgevers op de hoogte gebracht dat ze het hun best moeilijk mochten maken. Koen heeft een reputatie van laatkomer opgebouwd waardoor Tom het niet kon nalaten eens te polsen of er misschien punten konden verdiend met op tijd te komen op het werk… De toon leek weer gezet en de heren mochten van An samen carpoolen op weg naar hun eerste job, dan waren ze zeker samen op tijd. ‘Maak me trots en dat ik me niet moet schamen dat ik jullie gestuurd heb!’ Tom stelde haar gerust maar Koen voegde er kwajongenswijs nog snel aan toe dat ze misschien toch wel eens zou kunnen verschieten…

Daar ze vernomen hadden dat er wel honderden van die oproepen binnengekomen waren, realiseerden ze zich dat het alvast geen gemakkelijke beroepen zouden zijn… Onderweg naar hun eerste job bij GFK te Leuven vroegen ze zich dan ook af wat ze mochten verwachten. Tom vond GFK klinken als een soort afvalverwerkingsbedrijf, misschien moeten we wel in beerputten gaan zitten, bedacht Koen. ‘Om ter snelst die leegmaken”…, “of volmaken!” grapten ze volop. Aangekomen bij GFK werden ze niet direct iets wijzer over de aard van het bedrijf maar hun hosts Jan en Julie lichtten hen in dat er bij hen aan marktonderzoek werd gedaan. Koen en Tom zouden van 5 tot 9 mee moeten draaien in een 50-koppig callcenter voor telefonische enquêtes. Julie zegt hen dat het misschien kinderspel lijkt maar dathet dat zeker niet is en dat je echt wel over bepaalde kwaliteiten als interviewer moet beschikken om te kunnen starten en zowel kwantitatief als kwalitatief goede enquêtes af te nemen in een omgeving waar elke minuut, zelfs elke seconde bijna telt. Voor hun shift zou beginnen, kregen Koen en Tom nog een korte opleiding met een telefonisch rollenspel maar al snel kreeg de slappe lach het duo daarbij flink te pakken en lagen beide in een deuk. Even later was het tijd voor het echte werk en Koen en Tom kregen een plaatsje in het callcenter aangewezen. Hun opdracht: Tijdens een shift van 4 uur zoveel mogelijk juiste enquêtes af te nemen aan de hand van vragenlijsten over onder andere alcohol en intieme relaties… Geen evidente opdracht, dat beseffen beide maar al te goed en in de praktijk werd het alleen maar erger. Afgewimpeld worden op de meest uiteenlopende manieren werd hun deel maar ook mensen die hun verhaal kwijt wilden en zelfs eentje die Tom Waes zijn stem meende te herkennen. “Zo 4 uur aan een stuk ‘kwak-kwak-kwak’, heel vriendelijk blijven, het vertrouwen winnen van die mensen… was blij dat het afgelopen was!” zuchtte Koen na afloop. Koen was onder de indruk van de intensiteit van de job en nam voor de volgende keer dat ze hem zouden bellen voor zo’n onderzoek en hij tijd had, hij dan ook zou antwoorden. Op hun behaald resultaat werd het nog even wachten maar ze kregen van Julie wel hun nieuwe opdracht: de volgende ochtend om 6.30 u aanmelden bij ‘Mora’ in Mol.

Na een korte nacht pikte Koen om 5.30 u Tom op in Antwerpen. “Zo vroeg, want een rotjob moet dat zijn” vond Tom. Onderweg naar ‘Mora’ in Mol trakteerde Koen met boterhammen uit een brooddoos die hij meegepikt had van zijn zoontje want “die zal zijn plan wel trekken, moet begrijpen dat papa héél vroeg moest gaan werken...” Aangekomen bij de vleesproducent werden ze opgewacht door één van de grote bazen. Ze werden al direct in een naamgetekende bedrijfsoutfit gestoken, hoofdkapje inclusief en mochten kennismaken met de bedrijfshygiëne. Langsheen diverse machines voor de geautomatiseerde productie van geprepareerde vleessnacks ging het tot helemaal achteraan naar een bemande loopband. Daar bevind zich de productie van Sito sticks die nog op ambachtelijke wijze, dienen gemaakt, de enige in heel de fabriek waar nog manueel aan de loopband dient gewerkt . De band was verdeeld in een rood (Koen)en een groen (Tom) team. Koen denkt dat ge na een paar uurtjes, misschien wel vroeger van het repetitieve ‘stok-vlees-ajuin-vlees’ al best dol gedraaid kan zijn. Het zou geen understatement blijken want zij moeten elk aan de kop van de band, die op uitzondering van de ploegbaas enkel door vrouwen bemand is, plaatsnemen met als opdracht eerst een stokje te plaatsen en vervolgens correct een blokje vlees erop te pinnen. Wie de meeste goedgekeurde sito’s zou weten af te leveren, wint deze proef. Tijdens een korte kennismaking met zijn team komt Koen verbaasd te weten dat er normaal per band gewerkt wordt aan een tempo van 22.000 sito’s per dag zijnde 57 per minuut… Voor de gelegenheid werd de snelheid wel op 'maar' 30 per minuut gezet maar ook dat leek geen evidentie én enkel de blokjes die netjes geprikt werden telden daarbij mee voor het eindresultaat. Gedurende 8 u werd er in 4 shiften van telekens 2 u door de heren geprikt zo snel en goed als ze maar konden. "Je begint er na een tijd van troebel te kijken, pijn aan nek en schouders, eentonig,…" mijmerden beiden al behoorlijk afgemat tijdens hun lunchpauze. Dit elke dag, jaar na jaar… dat verdient respect! Voor ze hun namiddagshift zouden beginnen, kregen ze een eerste officieuze tussenstand te horen. Na shift 1 leidde Tom met 120 stuks verschil, na shift 2 was zijn voorsprong geslonken tot 61stuks. Voor de volgende shifts werd er ook van kant gewisseld want er blijkt dus een moeilijkere en gemakkelijkere kant aan zo'n band te zijn… Koen hoorde het graag en zag een verschil van 61 op een totaal van 5000 wel zitten en schepte moed. Zowel Tom als Koen probeerden hun tempo nog wat op te krikken maar door de werkdruk en hun competitiegeest zouden ze allebei hun vinger wel al eens aan de scherpe stokjes prikken en hadden dan verzorging nodig waardoor hun band even kort diende stilgelegd. Voor de laatste shift kregen ze een laatste (voorlopige) tussenstand waarbij Koen een lichte voorsprong van 26 stuks had genomen maar prikte zich net dan op zijn beurt even dus ging er hoe weinig ook wel kostbare tijd verloren… Op het einde van de werkdag voelde Tom zich mentaal kapot en hun respect voor die arbeidsters werd alleen maar groter als ze vernamen dat ze die dag samen een 10.000 stuks geproduceerd hadden waar dat aantal op een normale werkdag op liefst 45.000 ligt. Vooraleer te vertrekken kregen ze ook nog de omslag met hun 3^de en laatste opdracht van de week…

Onderweg nog namijmerend over hun werkdag bij Mora zetten Koen en Tom woensdagmiddag koers naar Zelem waar ze om 13 u opgewacht worden door de 2 juffen van het 3^de jaar van de Gemeenteschool daar. Bedoeling was dat ze op vrijdag een hele dag hun klassen moesten overnemen en hadden ze één dag tijd om die lesdag voor te bereiden. Het eerste onderwerp waarover ze les moeten geven is ‘Communisme, opkomst en verval’. Tom Waes zijn mond valt daarbij open van verbazing dat te moeten aanleren aan kinderen van pakweg 8 à 9 jaar… Maar is er is meer, het tweede onderwerp is ‘Europa, haar lidstaten, hoofdsteden en regeringsleiders’. Tenslotte was er nog een derde item en eentje dat leidde tot algemene hilariteit, ze kregen een bundel met respectievelijk ‘Koen Wauters, zijn leven en werk’ en eentje dito van Tom Waes. Het opzet was dat Koen en Tom de leerstof over die verschillende onderwerpen zodanig konden samenvatten en aanpassen aan het leeftijdsniveau van hun klas om tot een aangepaste leerstof te komen. In elke klas zouden de leerlingen dan op het einde van de dag een klein examen dienen af te leggen en de klas die daarbij best scoorde, leverde meteen ook de winnende leerkracht. Koen en Tom duiken de bibliotheek in omzoveel mogelijk informatie en illustratiemateriaal te verzamelen maar merken snel dat één dag voorbereiding echt heel weinig is. Bij het begin van hun schooldag pakken beiden het wel heel verschillend aan. Waar Koen ruim de tijd neemt om elkaar wat beter te leren kennen, laat Tom de banken al direct aan de kant zetten en laat iedereen gegroepeerd maar netjes geordend bij hem komen zitten waarbij hij de scepter discipline zwaait, zelfs op houding wordt door meester Tom gelet en niets ontgaat hem. Tom gaat snel en legt didactisch qua niveau de lat hoog terwijl Koen zich meer beperkt tot meer elementaire dingen en veel meer visueel voorsteld. Maar ook Koen laat zich tijdens de middagpauze opmerken door zo nodig disciplinair in te grijpen. Ook Tom heeft wel ingezien toch ook wat meer visueel te gaan voorstellen, terwijl Koen daarvoor zelfs naar buiten trekt met zijn klas om spelenderwijs wat over Europa te leren. Tijdens de middagpauze vroeg Tom zich wel af wat die leerlingen op het einde van de dag nog allemaal nog zou weten over de leerstof van de dag maar één meisje van zijn klas deed hem daarbij van verbazing bijna omvallen. Bij een kleine proeftest leek zij wel een beetje een wandelende encyclopedie als het over het communisme ging. Het meest ludieke onderwerp waren natuurlijk de lessen over Koen en Tom zelf en het was daarbij dan ook ambiance troef in allebei de klassen. Het laatste half uur van de schooldag kregen de leerlingen 30 kennisvragen voorgeschoteld en dat was niet voor alle kinderen evident want eentje doezelde er zelfs bij in. Zowel Koen als Tom hadden zich op één dag wel allebei in de gunst van hun klas weten te werken en kregen tot afscheid nog een dikke knuffel van hun leerlingen. Daarna ging het snel richting An Lemmens want die had intussen alle officiële eindresultaten.

Bij de telefoon enquêtes haalde Koen het met 19 stuks van Tom die strandde op 17.

Bij de Sito sticks was de score omgekeerd want daar was Tom de winnaar met 5.501 tegen 5.470 van Koen of een verschil van amper 31 stuks.

De beslissing moest dus vallen met het examen en dat verschil zou slechts één enkel punt bedragen. De klas van meester Koen scoorde gemiddeld zonder uitschieters, de klas van meester Tom had dan weer uitschieters zowel naar de goede als minder goede kant. Koen’s klas scoorde gemiddeld 18 op 30 terwijl Tom’s klas het met 19 op 30 het net iets beter had gedaan. Tom meende dan ook dat zijn strenge aanpak had gewerkt terwijl Koen zich een beetje verweet misschien toch wat te weinig leerstof ingebouwd te hebben.

In de stand beent Tom Waes na 7 proeven (waarbij 1 ex-aequo) Koen nu dus terug bij. De stand met nog 3 proeven te gaan: 3 -3.