Xavier Taveirne: “Ik was al heel snel op mezelf aangewezen”

Xavier Taveirne groeide op bij zijn ouders in Beernem. Zijn ouders hadden daar een brasserie en Xavier was altijd sterk op zichzelf aangewezen. Hij leerde al heel snel om voor zichzelf te zorgen.

Als hij een boterham wou, moest hij die zelf smeren. Moest hij naar het internaat? Dan moest hij zelf zijn tas klaarmaken. Zijn mama voedde hem op volgens het principe: als je iets belangrijks vergeet, zal je er de volgende keer wel aan denken.

“Mijn ouders waren er wel voor mij, maar als ik met iets zat, moest het wel iets serieus zijn. Geen aanstellerij. Wij waren elk weekend bij mijn grootouders, tot mijn zus - die vier jaar ouder is dan ik - niet meer wilde gaan. En dus wilde ik ook niet meer gaan, want dan zat ik daar alleen en daar had ik geen zin in”, zegt Xavier in Dag Allemaal.

Als kind had Taveirne niet veel vrienden. Hij leek geen aansluiting te vinden met de andere kinderen en was niet echt iemands beste vriend.

“Hoe dat kwam? Omdat ik al zo vroeg op mezelf aangewezen was, denk ik. Het cliché van de onbezorgde jeugd, onbezonnen zijn, niet nadenken, gewoon spelen... Als er iets is wat mijn ouders mij hebben geleerd, was het om níet onbezonnen te zijn. Ik heb altijd een beetje de sterkste en beste versie van mezelf moeten zijn.”