7 jaar geleden had Studio 100 voor een keertje niet zo’n fijn nieuws te melden.

Désirée Viola, de actrice bekend uit onder andere ‘Prinsessia’ was overleden.

De actrice besloot zelf om uit het leven te stappen en dat had helaas niemand kunnen voorzien.

Het betekende ook meteen het einde van ‘Prinsessia’, de populaire reeks over 5 stoere en mooie prinsessen waarin ook James Cooke een rol mocht spelen.

Dit jaar is het al 2 jaar geleden dat Bea Van der Maat voor euthanasie koos. Ze leed aan ALS en wilde niet langer lijden. Die keuze verraste Urbanus heel erg. De twee hebben nog samen in ‘Koko Flanel’ gespeeld.

“Ik vind het goed dat zoiets bestaat en dat mensen die keuze hebben als het leven niet meer gaat. Toen euthanasie in België bespreekbaar werd, heb ik het liedje 'Vaarwel Theo' geschreven. Dat was een fictief nummer over een jongetje dat mij vroeg om hem te helpen om dood te gaan. In dat liedje zorg ik voor een duwtje”, zegt hij in Primo.

Urbanus sluit niet uit dat hij zelf ook die beslissing ooit neemt. Hij zegt in elk geval geen ‘neen’ tegen de mogelijkheid.

“Ik zeg niet dat ik het ooit zou doen, maar ik ben er niet bang voor. Als je op een punt komt dat het leven niks meer waard lijkt, begrijp ik dat.”

Toen Cathérine Vandoorne in 1991 bij Radio 2 aan het werk ging, was ook radio-icoon Lutgart Simoens nog aan de slag bij de zender. “Ik zag haar af en toe, maar je sprak haar niet zomaar aan. Lutgart Simoens was de koningin van de radio”, herinnert Cathérine zich nog.

Toch was Lutgart altijd de vriendelijkheid zelve, zo lezen we in Primo. “Ze had geen dedain of zo. Ze dacht niet: och, jong ding, wat kom jij hier doen? Ze sprak altijd met veel bemoedigende woorden: 'Ik heb je gehoord, het was fijn...' Maar ze had wel een soort aura rond zich. Iedereen keek naar haar op, maar zij deed nooit uit de hoogte.”

Hoewel Cathérine zelf nooit het geluk heeft gehad om radio te maken samen met Lutgart, mocht ze wel een paar keer haar iconische programma ‘Vragen staat vrij’ presenteren. “Ter vervanging van Albrecht Wauters, die de fakkel van haar had overgenomen”, zo licht ze toe. “Het was een wonderlijk programma. Elke keer dat ik het mocht maken, vond ik dat magisch. Als kind luisterde ik er al naar in de auto. Iedereen viel dan stil. Als Lutgart praatte, werd er gezwegen in de auto. Want ze sprak tot ons. Dat gevoel hadden we. Ze had de kunst om heel persoonlijk mensen aan te spreken. Daar is mijn frank gevallen dat je radio maakt voor de individuele luisteraar.”

Alexandra Potvin en Véronique De Kock hebben een relatie om jaloers van te zijn. Dankzij Jan Bosmans werden ze vriendinnen en kunnen ze alles tegen elkaar kwijt.

“We hebben altijd al die klik gehad. Vanaf het eerste moment voelde het alsof we elkaar al jaren kenden. Toen ik vroeger nog vanuit Vilvoorde presenteerde, stuurde Véro vaak privéberichtjes via WhatsApp over wat er gezegd werd”, verklaart Alexandra hun vriendschap in Primo.

De twee waarderen en respecteren elkaar om wie ze zijn. Alexandra respecteert vooral aan Véro de manier waarop ze in het leven staat: professioneel en vol passie.

“Ze combineert intelligentie met een duidelijke focus. Ze doet alles voluit. Bij Nostalgie merk je dat ze presenteren niet zomaar erbij doet. Radio maken is een vak dat passie en precisie vraagt en dat zie je in alles wat zij doet.”

Jacotte Brokken heeft een boek uit: een gedichtenbundel over de wetenschap. Het lijken twee uitersten, maar ze weet ze perfect met elkaar te matchen. Het is ook typisch voor Jacotte om complexe onderwerpen toegankelijk te maken.

“Een limerick of haiku over moleculen of Pythagoras blijft beter hangen dan een droge tekst. Het maakt het makkelijker om de dingen uit te leggen, maar ook om ze te onthouden. Veel kinderen denken dat het te moeilijk is. Ik heb het zelf ook gedacht, zelfs toen ik vijf jaar chemie studeerde. Met mijn gedichten wil ik de fun erin steken. En de nieuwsgierigheid opwekken”, zegt ze in Het Nieuwsblad.

Wie dacht dat Brokken een boek voor volwassenen zou schrijven, moeten we teleurstellen. Het is wel degelijk een kinderboek geworden, waar veel volwassenen ook wat van zullen leren.

“In het boek schreef ik ook over uitvinden door vrouwen. Ik wil daar toch meer aandacht voor vragen. Ik zie dat tijdens mijn workshops met kinderen. Als ik vraag om een wetenschapper te tekenen, krijg ik figuren à la Gobelijn en Barabas. Labojassen, wilde haren, baarden. Kijk, het is logisch dat er meer mannelijke wetenschappers zijn in de geschiedenis omdat het lang niet toegestaan was voor vrouwen om te studeren. Maar vandaag is dat gelukkig anders en dat kan ik niet genoeg benadrukken. Eender wie kan wetenschapper zijn.”

De dagen nadat ze het slechte nieuws kregen over Freeks ziekte, waren slopend voor het koppel Suzan & Freek. Het bezorgde Suzan slapeloze nachten.

“Ik dacht: 'Straks wordt hij niet meer wakker. Ik moet het in de gaten houden”, vertelt ze bij Eva Jinek in ‘Jinek’ en lezen we in Dag Allemaal.

Gelukkig kreeg Freek de nodige medicatie en gaat het naar omstandigheden goed met de zanger. Dat zijn tumoren zijn geslonken is alleen maar goed nieuws.

“Er zijn heel veel dingen niet meer belangrijk. Er zijn veel angsten weggevallen, omdat ik nog maar één grote angst over heb. Maar het lukt ons ook wel om ons leven te leiden. Ik zie nog meer wat we hebben en dat ik Freek heb en dat ik hem altijd heb willen houden. En verder weten we niet wat de toekomst brengt.”

Begin september trad Helmut Lotti op in de inkomhal van het Antwerpse Centraal Station die voor de gelegenheid werd omgetoverd tot concertzaal. Begeleid door het Golden Symphonic Orchestra en het koor Fine Fleur bracht Lotti zowel nieuwe songs als duetten met Jonathan Antoine, Silvy De Bie, Liza Dedapper en Marjolein Acke.

De concertregistratie is zondag 7 december om 16:05 uur op VTM te zien. 

Er is veel veranderd in het leven van Herman Brusselmans, zo kunnen we afleiden uit een interview in Het Nieuwsblad. Niet alleen is de schrijver vader geworden van zijn zoontje Roman, ook rijdt hij ondertussen met een elektrische fiets én heeft hij een auto gekocht.

Erg opvallend aangezien Herman een ontzettend grote rijangst had in het verleden. “Ik heb mijn rijbewijs sinds 1975, maar reed al 35 jaar niet meer”, gaat de schrijver van start. “Nu ben ik op een punt in mijn leven dat ik wil profiteren van de tijd die ik nog heb en me niet in de weg wil laten zitten door dat gedoe. Je kunt je afvragen, waarom zei je dat dertig jaar geleden niet? Zo werkt het niet natuurlijk. Toen was ik in de greep van die angst en de paniekaanvallen.”

Dankzij Sergio Herman heeft Herman ontdekt hoe een elektrische wagen werkt. “Dat blijkt dus gemakkelijk te zijn. Ik ben dan naar een garage gegaan en nu heb ik een hybride Alfa Romeo. Ik rijd voorzichtig, liever 90 dan 130 op de autostrade. Maar de camions steek ik wel voorbij.”

Hoewel het uiteraard handig is voor de schrijver om zelfstandig overal te geraken, blijkt hij deze angst misschien toch voornamelijk overwonnen te hebben voor zijn zoontje. “Nu rijd ik op mijn gemak naar alle binnenspeeltuinen. Dat is dus een van die veranderingen die je doet voor een kind.”

7 jaar geleden ging Carry Goossens met pensioen. Als hij nu berichten leest over de gemiddelde pensioenen van de Vlaming, dan beseft hij dat de acteurs in Vlaanderen daar serieus onder zitten.

“Hoe komt dat?! Want ik heb heel mijn leven hard gewerkt en ik ben altijd ingeschreven geweest. Ik doe alles volgens het boekje. Misschien wordt ons beroep lager ingeschat? Je hebt nog altijd mensen die acteren geen écht beroep vinden. Onterecht, natuurlijk. Inderdaad”, klinkt het in Primo.

Veel mensen onderschatten het om acteur te zijn. Je bent vaak onderweg, moet vaak lang en laat werken en je hebt ook nog eens onregelmatige uren.

“Veertig jaar of langer gewerkt hebben en dan zo'n laag pensioen hebben? Ik begrijp het zélf niet. Ik heb het geluk dat ik nog altijd kan acteren. Dat zorgt voor slagroom op het magere taartje dat mijn pensioen is.”