Helen Mirren is 70 jaar geworden en dat is een leeftijd dat ze geen naaktscènes meer gaat spelen. Mirren is nochtans tijdens haar carrière veelvuldig uit de kleren gegaan. Dat gebeurde o.a. in de films Age Of Consent (1969) en Caligula (1979). “Ik heb het gedaan omdat het moest voor de film, maar ik stond er niet om te springen.” Toch deed Mirren het zonder morren omdat dit onderdeel van het vak is. “Gelukkig ben ik nu op een leeftijd dat producers en regisseurs zulke scènes ook niet meer verwachten van mij. Alleen mijn echtgenoot mag mijn borsten nu nog zien.

De 53-jarige Fransje is afkomstig uit Nederland en is decoratrice. Haar prachtige sprookjeshuis zal er dus in elk geval uitstekend gedecoreerd bijliggen wanneer ze de deuren straks opent voor haar gasten. Fransje leeft zich graag uit als kunstenares en houdt van creëren. Ze vindt het een fijn idee om iets te maken dat er ’s ochtends nog niet was. Ook op kookgebied is Fransje van het creatieve type, want ze gebruikt geen recepten. De sfeer is voor Fransje het allerbelangrijkste en overdaad kan volgens de excentrieke Nederlandse nooit kwaad. Benieuwd wat dat betekent voor haar ‘hamburgers sans frontières’ die ze als hoofdgerecht serveert vanavond. Fransje zorgt in elk geval voor een fijne verwelkoming van haar gasten in de vorm van een live bandje.

Komen Eten, van maandag tot donderdag om 20.10 op VIER.

In Off the Record praten Belgische muzikanten met veel passie over de platen die hen artistiek en muzikaal hebben gevormd.

In de tweede aflevering vertelt Marie Daulne (1964) over haar inspiraties. Marie Daulne is de half-Belgische, half-Zaïrese, flamboyante frontvrouw van Zap Mama. “Het is het parcours van waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga, hoe invloeden uit de ganse wereld mijn muziek hebben doorkruist en gevormd. Bepaalde albums zijn zo krachtig dat ze je blijven achtervolgen tot aan je dood.”

Tijdens de Zaïrese revolutie werd Daulne’s Belgische vader vermoord door Simba-rebellen. Haar moeder, op dat moment zwanger van Marie, vluchtte het oerwoud in en vond een veilig onderkomen bij een pygmeeënstam. Marie werd in de jungle geboren maar groeide op in Brussel. Ze had een missie. Zap Mama moest een brug bouwen tussen de Europese en Afrikaanse cultuur en een antwoord bieden op de Afro-Amerikaanse muziek waarin lijden, verlies, nostalgie en melancholie centraal stonden. Zap Mama zou een positiever verhaal brengen.

De eerste plaat Zap Mama werd een eclectische mix van pygmee-polyfonieën, Afrikaanse en Arabische invloeden, 16de-eeuwse Spaanse liederen en human beatbox. Hun optredens vielen in de smaak door de combinatie van vocale hoogstandjes, dans en humor. Ze tourden wereldwijd en werden opgepikt door David Byrne (ex-Talking Heads) die hen tekende op zijn label Luaka Bop. Met het album Adventures in Afropea sleepte Zap Mama een nominatie voor de Grammy Awards in de wacht. De band stond op de meest iconische podia ter wereld: van New York's Central Park via de Parijse Olympia tot op het Jazz-festival van Montreux.

Op de tweede plaat Sabsylma (1994) gebruikte Zap Mama meer urban invloeden. Marie Daulne trad ook steeds meer op het voorplan en in 1997 werd het concept van de volledig vrouwelijke groep verlaten. Voor het album 7 dook Marie Daulne de studio in met U-Roy, Michael Franti en Wathanga Rema. In 2000 verscheen Marie Daulne’s cover van Iko Iko op de soundtrack van Mission Impossible 2.

Het vijfde album Ancestry in progress belandde 20 weken in de Amerikaanse Billboard Top.

Na de release van het intiemere Supermoon, werd het een tijdje stil rond Marie Daulne, maar in 2009 maakte ze een opgemerkte comeback met ReCreation, een album met Braziliaanse invloeden en gastrollen voor G. Love en Vincent Cassel. Een nieuwe plaat is aangekondigd voor het najaar.

Als Off the record aan Marie Daulne vraagt op zoek te gaan naar haar vormende platen, reageert ze enthousiast. Ze praat begeesterend over haar muzikale roots en hoe die zich hebben vermengd met invloeden uit de ganse wereld. Het is het verhaal van haar voortdurende zoektocht naar nieuwe vocale klanken. Ze beklemtoont de kracht van bepaalde albums die haar hebben geïnspireerd en dat tot aan haar dood zullen blijven doen.



Over Bob Marley en de I Threes (album Kaya):
“Het zijn de vrouwelijke stemmen van de I Threes die mijn aandacht trokken, Rita Marley en de twee andere zangeressen. Hun stemmen zijn wars van de Amerikaanse vibrato. Ze zijn scherp en helder, straight to the point. Ik heb me omringd door zangeressen met diezelfde high pitch.”

Over Serge Gainsbourg (album Aux armes et caetera):
“Gainsbourg ging terug naar de bron: wanneer hij jazz deed, werkte hij met Amerikaanse jazz-muzikanten. Aux armes et caetera is opgenomen in Kingston, Jamaica, met de grootste reggae-muzikanten. Hij kende geen grenzen. Precies dat is kunst: grenzen verleggen.”

Over Fela Kuti (album Shakara):
“Fela hield van vrouwen. Hij is met alle 40 zangeressen in zijn band getrouwd. Ik heb het geluk gehad hen te zien optreden in de Hallen van Schaarbeek. Ik stond perplex, kon zelfs niet applaudisseren, overrompeld door die muziek.”

Over Dimi Mint Abba :
“Dimi Mint Abba, een Mauritaanse muzikante en zangeres, bracht een positieve blues, anders dan de Amerikaanse. Ze jongleerde met haar gebroken stem. Haar muziek steunde ook op het typisch Afrikaanse principe van vraag en antwoord: ze was omringd door een schare meisjes die als koor fungeerden. Dezelfde structuur als Zap Mama.”

Over Celia Cruz (album Celia y Johnny):
“Celia Cruz is de Aretha Franklin van Cuba, een grote zangeres. Ze gebruikt haar stem als een percussie-instrument. Ze kan er grote mensenmassa’s mee aan het dansen brengen. Dat moment waarop het publiek de ogen sluit, waarop het in een soort trance gaat. Als je dat bereikt, heb je gewonnen.”

Off the Record - Marie Daulne: maandag 5 oktober om 21.10 u. op Canvas.

In de eerste aflevering van de meermaals bekroonde miniserie Dancing on the Edge zien we hoe een schimmige figuur zich ’s nachts een baan waagt door de mistige, verlaten straten van het Londen van de jaren dertig. Het blijkt om de zwarte jazzmuzikant Louis Lester (Chiwetel Ejiofor) te gaan, die de hulp komt vragen van zijn vriend, Stanley (Matthew Gode) om het land uit te geraken. Voor we te weten komen waarom Lester eigenlijk de zee over wil, worden we echter 18 maanden het verleden in gekatapulteerd.

Stanley is een invloedrijke muziekjournalist en criticus voor een toonaangevend magazine. Nadat hij tijdens een kelderconcert de Louis Lester Band aan het werk ziet, stuift hij hun kleedkamer binnen met de vraag om te komen optreden in het prestigieuze Empire Hotel.

Aanvankelijk zien noch bandleider Lester, noch zijn bandleden het aanbod zitten. Het hotel staat immers hoog aangeschreven en geen enkel van de zwarte jazzmuzikanten verwacht dat ze zullen geaccepteerd worden door de rijke gasten die daar verblijven of er naar muziek komen luisteren. Stanley zet echter door en weet de band te overtuigen, maar houdt verborgen dat het hotel hem in het geheim betaalt om meer mensen te lokken, bijvoorbeeld door telkens positieve recensies te schrijven over de concerten die daar plaatsvinden.

Tijdens het optreden wordt al snel duidelijk dat vooral de oudere aanwezigen het niet zo begrepen hebben op zwarte muzikanten op ‘hun’ grondgebied, maar de band maakt ook contact met een aantal welgestelde mensen die hen willen steunen, zoals fotografe annex fashionista Sarah (Janet Montgomery) en haar vrienden, Pamela (Joanna Vanderham) en Julian (Tom Hughes). Ook de teruggetrokken Engelse aristocrate xx (Jacqueline Bisset), die in het Empire Hotel zelf woont, zal instrumentaal blijken voor een latere doorbraak. Tenslotte luistert Lester ook wijselijk naar het advies van de doorgewinterde jazzliefhebber xx (Anthony Head), die hem adviseert om een zangeres aan te trekken, waarna de muzikant prompt beste vriendinnen Jessie (Angel Coulby) en Carla (Wunmi Mosaku) in zijn groep opneemt. Ook de Amerikaanse industrieel Masterson (John Goodman) blijkt gaandeweg een belangrijke factor te zijn.

Met de steun van het groepje rijken, lijkt het erop dat de weg naar roem en faam finaal is ingeslagen, maar toch blijft de band onderweg kampen met een hele hoop problemen, waaronder racisme, wankele relaties en zelfs een paar moorden…

Achtergrond

Het prachtig gefilmde en subliem geacteerde Dancing on the Edge is de nieuwste creatie van regisseur/scenarist Stephen Poliakoff, die in het verleden al genomineerd werd voor prestigieuze prijzen als een Primetime Emmy en een BAFTA Award. Poliakoff kwam op het idee voor Dancing on the Edge terwijl hij research aan het doen was voor het in 2003 verschenen The Little Prince, een waargebeurd verhaal over een Britse prins die vanwege zijn epilepsie wordt opgesloten.

Poliakoff ontdekte tijdens zijn onderzoek dat twee van de Britse prinsen tijdens de jaren dertig grote jazzfanaten waren, die voortdurend de Londense bars en concerten afschuimden in een poging om hun dorst naar spannende, innoverende muziek te lessen. Toen hij dat gegeven als basis begont te gebruiken voor zijn verhaal, kwamen er echter nog meer thema’s naar boven, zoals de kloof tussen arm en rijk. Ook het welig tierende racisme was een item waar Poliakoff absoluut meer over wilde zeggen, maar dan zonder ooit belerend of superieur over te komen. Dat zijn miniserie op een jaargang tijd werd genomineerd voor acht prijzen en ook nog 15 nominaties in de wacht wist te slepen, zegt trouwens meer dan genoeg. Let overigens ook zeker op de fantastische muziek. Die is eigenlijk niet uit de jaren dertig zelf afkomstig, maar wel uit de pen van niemand minder dan Emmywinnaar Adrian Johnston.

Te weinig ruimte in je kledingkast? Hang het lipje van een blik frisdrank aan je kleerhanger en maak daaraan een nieuwe kleerhanger vast. Dubbel zoveel hangruimte! 200 praktische oplossingen voor alledaagse problemen. Voor fans van het Bucket List boek, waarvan al meer dan 11.000 exemplaren verkocht werden.

Mango schillen vind je een lastig karwei? Neem een mangohelft en houd hem met de schil zo dicht mogelijk tegen de rand van een glas. Schuif de mango van onderen naar boven langs het glas en voilà!

Dit boek staat vol tips & tricks die je meteen kunt toepassen. Stuk voor stuk praktische oplossingen voor alledaagse huis-, tuin en keukenproblemen.

Life Hacks is een leuk boek geschreven om het leven gemakkelijker te maken, ideaal om cadeau te geven.

Sarah Devos is van vele markten thuis. Ze werkt o.a. als freelance redacteur en scenarioschrijver. Tussendoor vult ze al vijf jaar haar blog met allerlei creatieve tips en gevatte commentaar.

Maandag 5 oktober 2015 is niet alleen de dag van het grote acteerdebuut van Ian Thomas in de griezelfictiereeks ‘Kattenoog, het geheim van de Griezelclub’ bij VTMKZOOM. Het is ook de dag van het kookdebuut van de zanger en acteur, die vijf dagen op rij mag koken met de VTM-chef. Sofie is erg tevreden met haar jongste souschef ooit in De Keuken van Sofie, met wie ze een hele week lang lekker en vooral heel gezond zal koken.

Sofie Dumont: “Op maandag zit mijn ijskast altijd helemaal gevuld om een hele week te koken, met groenten, fruit, veel water,… maar deze keer zit er geen vis, vlees en eitjes in. Allemaal ingrediënten die mijn gast niet meer eet.”

Ian Thomas is sinds zijn verhuis naar Amerika immers bekeerd tot het veganisme, wat betekent dat hij geen dierlijke producten meer eet. In LA is deze manier van eten al serieus ingeburgerd. Ian: “Ik ben vegan geworden omdat ik eerst dacht dat we vlees enzo nodig hadden, maar dan bleek dat we dat eigenlijk niet nodig hebben. Je kan al je vitaminen uit fruit, groenten, zaden en noten halen én het helpt de planeet. Ik ben van de ene op de andere dag volledig overgeschakeld.”

Doordat hij niet meer alles mag eten als veganist, moest Ian een aantal lekkere gerechten uit grootmoeders keuken schrappen. Een voorbeeld is moussaka. Gelukkig voor Ian weet Sofie daar een mouw aan te passen en leert ze hem met plezier een veganistische moussaka bereiden. Voor Ian zelfs “de lekkerste veganistische maaltijd die ik tot nu toe ooit heb gegeten in België”.

Aubergine is een ingrediënt dat Ian absoluut niet lust en dus het ideale ingrediënt voor Sofies thema op dinsdag. Ze bereidt er een veganistische lasagne mee en maakt dat meteen goed met een wortelkokossoepje. Andere veganistische gerechten die Ian en Sofie samen bereiden, zijn bananenbrood en vruchtensap of healthy juice, Marokkaans getinte zadencrackers met hummusdip en ten slotte: veganistische milkshake, ijs en choco. Vooral het gemis van deze laatste lekkernij valt Ian zwaar sinds hij als vegan leeft. Nergens vindt hij choco zonder dierlijke producten, maar daar brengt Sofie eindelijk verandering in.

DE KEUKEN VAN SOFIE, ELKE WEEKDAG BIJ VTM:
Op maandag 05/10: Op Grootmoeders wijze – Moussaka vegan style.
Op dinsdag 06/10: Lust ie ’t of lust ie ’t niet? - Auberginelasagne en wortelkokossoepje.
Op woensdag 07/10: Lievelingsgerecht - Bananenbrood en sap van rabarber, koolrabi en appel
Op donderdag 08/10: Op reis - Zadencrackers met ras el hanout en hummusdip van kikkererwten, munt en granaatappel.
Op vrijdag 09/10: Goe weekend - Milkshake, ijsjes en zelfgemaakte choco.