Dagen Zonder Broer

Ik ben de jongste van drie broers. Hans, Wim en Jeroen Meus. Hakke, Wikke en Jerre. Zorgeloos opgegroeid in een warm nest, tot het noodlot in onze familie toesloeg. Drie jaar lang vocht Wim een strijd die hij nooit kon winnen. Op de allerlaatste dag van 2021 moesten we hem afgeven. Wim was de zoon die elke ouder zich zou wensen, de coolste papa, de liefste man, de beste vriend, mijn magnifieke broer. Sindsdien zoek ik naar houvast, en troost. In alles wat ik doe, bij iedereen die ik ontmoet. Ik wil weten hoe dat moet, rouwen. Of tenminste: hoe andere mensen zich door dat verdriet worstelen. Ik ga het uitzoeken. In dat eerste jaar, die eerste 365 dagen… zonder broer.”
 
Op 31 december 2021, om iets voor middernacht, nam Jeroen Meus afscheid van zijn broer en soulmate Wim. Met de eerste voorzichtige knallen van het nieuwjaarsvuurwerk op de achtergrond stond hij aan het ziekenbed van zijn broer en sloot samen met hem niet een jaar, maar een leven af. Om middernacht was het stil. 
 
Na het overlijden van Wim stroomden er ten huize Meus in Scherpenheuvel honderden kaartjes en briefjes van medeleven binnen. Als publiekslieveling raakte het verlies van zijn broer natuurlijk vele harten over heel Vlaanderen. Mensen die Jeroen van haar noch pluim kenden, wilden hem en zijn familie een hart onder de riem steken. Niet zelden gingen die briefjes en kaartjes gepaard met een eigen persoonlijk verhaal van verlies of rouw. Jeroen bewaarde elke blijk van medeleven zorgvuldig in een schuif in de kast. Bijna een jaar later opent Jeroen deze schuif opnieuw, en gaat hij op zoek naar de mensen die hem met hun troostende woorden en eigen getuigenissen door die eerste donkere periode hebben geholpen. Maar ook op andere manieren ontmoet hij lotgenoten, wildvreemde mensen met wie hij een herkenbaar gevoel van gemis deelt.