Anke Buckinx kan tranen niet de baas
Wanneer de reporter van Primo aan Anke Buckinx en Sven Ornelis vraagt wie van de twee sneller geëmotioneerd zal raken door een verhaal van hun luisterpubliek, hoeft het duo niet lang na te denken. “Zonder twijfel: ik!”, geeft Anke eerlijk toe.
“Wanneer we met onze camper door Vlaanderen reden en ergens twee uur met mensen hadden gebabbeld die niet antipathiek waren, dan waren dat al de beste vrienden van Anke geworden”, begint Sven te vertellen. “En als we ergens vier uur waren gebleven? Dan kon ze bij het vertrek zelfs huilen.”
Anke herinnert zich dat ze vlak voor de zomer een brief kregen van een politieagent. “Een twintiger. Hij had JOE leren kennen via zijn overleden mama, die altijd naar onze ochtendshow luisterde. Zijn moeder was een jaar geleden verongelukt, en hij wilde op haar verjaardag een liedje horen: 'Don't Stop Believin'' van Journey. Hoewel de brief te laat was toegekomen, hebben we de agent toch nog opgebeld, omdat het zo'n mooie brief was. Hij herkende zich in Sven en zijn mama zaliger in mij.”
Sven merkt op dat hij op zo’n momenten natuurlijk ook niet van ijs is gemaakt. “Maar anders? Je mag dat eigenlijk niet meer zeggen anno 2025, maar misschien is dat gewoon het verschil tussen een vrouw en een man.”
