Ish Ait Hamou haalt uit naar terrorist

Beste Terrorist, nooit gedacht dat ik jou zou schrijven maar hier zijn we dan. Je krijgt van mij tijd en woorden die je niet verdient maar de nood om beter te begrijpen wat dat brandend gevoel is, dat ik draag wanneer ik zie hoe jij zo gevoelloos en met trots de wereld rondreist om het leven te bedreigen, is hoog. Misschien is het omdat ik helemaal niet begrijp waarom je doet wat je doet. En met begrijpen bedoel ik niet het simpele antwoord, ik bedoel het antwoord op de vraag achter jouw antwoord.

Elke keer dat ik aan jou moet denken, elke keer dat ik jouw laatste daad zie of woord hoor, moet ik steeds weer denken aan jouw begin. Wat is er met je gebeurd?

Je bent net als de meesten huilend geboren maar je werd door iemand gesust. Je ouders, een familielid, dokter, verpleegster, er was iemand die jou heeft vastgenomen en die met een glimlach naar je keek. Er werd van je gehouden en toch is er heel wat moeten gebeuren om diezelfde mensen het leven weg te nemen. Ik denk dan aan jouw ouders die in de midden van de nacht wakker werden bij elk van je onregelmatige ademhalingen uit angst dat ze je zouden verliezen. Ze begrepen dat hun eigen kinderen begraven het enige was dat ze in dit leven niet zouden kunnen doen, dat ze daar niet sterk genoeg voor waren. En toch, ben jij iemand geworden die de grootste angst van jouw en nog vele andere ouders hebt waargemaakt. Jij hebt de levens van hun kinderen weggenomen samen met een deel van hun eigen leven.

Je hebt heel wat moeten lachen en spelen in je leven. Je was een kind, weliswaar niet altijd in gezonde omstandigheden opgegroeid maar een kind met een droom van een toekomst waarin je iemand groots en belangrijk zou worden. Op een heel pijnlijke manier ben jij dat ook geworden maar niet voor de mooie redenen die zich in jouw dromen afspeelden.

Jij sterft in dit verhaal. Je bouwt jouw plan op, voert het uit en verlaat op een laffe manier deze plek. Je ziet dan niet meer wat er gebeurt met deze plek, nadat jij hebt gedaan, wat jij meestal beschrijft als een heldendaad. Je vecht voor een zaak maar je krijgt nooit te zien wat je opoffering heeft opgebracht. Laat me dat even voor je schetsen…

Mensen sterven, mensen in al hun diversiteit. Jong, oud, gelovig, ongelovig, man, vrouw en nog alle mogelijke indelingen die je je kan inbeelden. Had je maar kunnen inzien dat jouw vijand zo divers is dat het iedereen is, inclusief jezelf. Had je maar kunnen inzien dat jij jouw eigen vijand bent. Je had jouw demonen moeten overwinnen want wat jij nu hebt gedaan is enkel maar verliezen; jouw dierbaren hun respect, liefde, empathie en indien je behoort tot de groep die zichzelf als gelovig ziet dat ben jij dan ook iets heel kostbaar verloren, een gebed van je gemeenschap na je laatste dag. Je wou een held zijn, dat kan ik ergens begrijpen, dat willen we op een of andere manier allemaal zijn, alleen zal jij als een lafaard herinnerd worden.

Jouw ouders huilen. Ze huilen om jou. Ze verliezen het kind dat ze op de wereld hebben gebracht en ze huilen om het leed dat het kind dat zij op de wereld hebben gebracht aan andere ouders, familieleden en vrienden heeft bezorgd. Ze zullen niet alleen met jouw verlies moeten verder leven maar ook met de schaamte dat jouw naam en bestaan zal opwekken wanneer ze de buitenwereld in zullen stappen.

Want wie aan een slecht kind denkt, denkt vaak aan slechtere ouders.

Van wat ik heb begrepen en gelezen is dat jij ontevreden bent. Ongelukkig. Je voelt dat de wereld je niet begrijpt. Het was eerst woede en dan haat dat je voelde tegenover iedereen die anders dacht dan jou, wat een ironie. Je voelt je onderdrukt, vergeten, niet gewaardeerd. Soms door je directe omgeving, soms door de wereld. Je neemt verschillende vormen in. Van atheist tot gelovig. Van jong tot oud. Soms neem jij de vorm in van iemand die het doet in de naam van patriotisme. Je vecht voor je land, voor je cultuur, voor wat jij kent en niet veranderd wilt zien. De aanwezigheid van de ander maakt je gek en je denkt dat het leven van de andere nemen gisteren zal vereeuwigen.

Je denk dat dit je kans is om een held te zijn. Je denkt dat mensen je dankbaar zullen zijn omdat jij doet wat jij denkt velen zouden willen doen. Maar weinig willen wat jij wilt. Was je er maar geweest om in te zien dat jij had moeten doen wat jij wou, niet wat je dacht dat je moest doen.

Soms neem jij de vorm aan van iemand die het doet in de naam van God, omdat jij denkt dat Hij je nodig heeft om wat Hij heeft gewild te veranderen. Hij wou dat we als verschillende volkeren en mensen hier mekaar zouden leren kennen. Jij wilt dat we allemaal als jou worden. Jij en jouw eigen leiders hebben jou kunnen overtuigen om een missie aan te gaan die bestempeld wordt als goddelijk. Beste, wat heb jij je toch vergist. Je bent niets anders dan een kogel in de strijd voor land, macht en geld.

Soms neem jij de vorm aan van iemand die tegen de machtsverhouding wilt vechten. Je hekelt sommige leiders en hun volgers, hun arrogantie, oneerlijkheid, corruptie en hoe zij naar jou kijken, hoe waardeloos ze jou laten voelen.

Je denkt te winnen maar zag je maar wat er gebeurt na je dood. Zij winnen, keer na keer. Macht wint.

Het stof zit nog in de wolken dat zij achter hun computers, telefoons, camera’s en micro’s lopen om het belang van hun aanwezigheid te verantwoorden. Hun bewijs daarvan, dat ben jij. Als jij dit doet om hun een lesje te leren, laat me dan heel duidelijk zijn, spiekers willen niet leren, spiekers willen slagen.

De wereld ziet er niet beter uit na je dood, integendeel. Je hebt niets beter gemaakt, niet voor jezelf, niet voor je ouders, niet voor de zaak voor dewelke je denkt te vechten, niet voor de mens en ook niet voor de wereld. Jij hebt van morgen een rouwdag gemaakt, geen vreugdige tijden.

De slechte ervaringen die medeverantwoordelijk zijn voor je daden wis je niet weg, al wat je doet is hen vergroten, vermeerderen en hen dan doorspelen aan iemand anders.

Je bent een virus die zijn weg knaagt door een muur. Een muur gevormd door de cohesie van de mensen. Met elke schot, elke ontploffing, elke messteek breek jij een deel van die muur af.

De reden waarom mensen zo dicht bij elkaar komen, waarom mensen blijven “pray for” herhalen, zich samen sterk willen maken en hun best doen om die muur in stand te houden is niet omdat ze naïef zijn, noch zwak. We doen het allen, omdat we weten dat als onze muur breekt, hel op deze aarde zal losbreken.

Beste Terrorist, het is met spijt voor jou dat ik je moet meedelen dat jij niet als een held bent gestorven. Jij bent, desondanks je dromen, de nachtmerrie van elke ouder, broer, zus, vriend, buur en mens geworden.

Jouw medemens

Ish