Maaike Cafmeyer: “Ik ben daarin niet uniek”

Als tiener was Maaike Cafmeyer erg verlegen. Het is dan ook erg bijzonder dat ze voor een job als actrice heeft gekozen. Het is tenslotte toch een job waar je net voortdurende in de aandacht staat.

“Ik ben daarin niet uniek, anderen maken dat ook mee. Ik zou het niet meteen een vorm van compensatie noemen, maar als ik speel, doe ik dat in een begrensde omgeving: een podium of een set. Als je tijdens een repetitieproces faalt, word je liefdevol opgevangen door collega's. Of krijg je de kans om het zelf op te lossen. Het is een soort van een expressiemogelijkheid. Verlegenheid heeft er vooral mee te maken dat je je schaamt om wie je bent. In het theater kan je dat allemaal achter je laten. Daarbuiten voel ik niet de behoefte om me kwetsbaar op te stellen of bloot te geven”, legt ze uit in Story.

Actrice worden is altijd een droom geweest voor Maaike. Een droom die is beginnen groeien toen ze in het zesde leerjaar een gedichtje voordroeg en dat heel wat mensen daar om moest lachen.

“Verlegenheid heeft er ook mee te maken dat je jezelf soms niet waardig vindt om daar te staan, maar die toffe reacties gaven me een goed gevoel, gewoon omdat ik die andere mensen ook gelukkig had gemaakt en had doen lachen. Ik merkte dat ik dat later steeds meer begon op te zoeken, en ik ben echt beginnen dansen en zingen voor een publiek. Acteren is daar pas later bij gekomen, toen ik al twintig was. Ik heb als kind en tiener nooit woordkunst of drama gevolgd. Wel muziekschool, omdat ik dat leuk vond. Mijn zus was als kind al even verlegen als ik, en ook mijn broer is schuchter. Bij de opnames van James De Musical, waarin ik in het nieuwe seizoen een centrale gast zal zijn, was hij de hele avond zenuwachtig dat hij in beeld zou komen of iets zou moeten zeggen.”