woensdag 9 maart 2016
Schrijnende momenten op VIER
Aflevering 2 van Terug Naar Eigen Land.
Ons leven hier is een hel. De zee is maar voor een dag. Ofwel ontsnap ik naar Europa ofwel sterf ik onderweg. Want als ik hier blijf, sterf ik elke dag opnieuw.”
Zuhal, Veroniek en Bert hebben de nacht doorgebracht in Telskuf, Irak, op enkele kilometers van de frontlijn met IS, in een huis dat halsoverkop verlaten werd door een jong gezin dat er net samen een leven had opgebouwd. De afgelopen nacht leverden de Peshmerga’s en coalitietroepen een intense strijd met de terreurgroep. De hele nacht vallen er bommen en is er vijandelijk vuur te horen. En dat laat een onuitwisbare indruk na op Bert, Veroniek en Zuhal.
Bert: “Het is erg om op te staan met het nieuws dat diezelfde nacht mensen gestorven zijn.”
Zuhal: “Het is eigenlijk zo onrechtvaardig dat ik in hun bed slaap, en dat zij weg moesten.
Vier dagen geleden begon ook Martin Heylen aan deze intense reis. Na enkele dagen in oorlogsgebied door te brengen wil Martin samen met zijn reisgenoten ook onderzoeken hoe vluchtelingen in hun zogenaamde ‘eigen’ regio worden opgevangen.
Donderdag verlaat hij Irak en reist hij naar Nairobi. Samen gaat het naar Dadaab in Oost-Kenia, honderd kilometer van de grens met Somalië. Ze bezoeken er het vluchtelingenkamp dat in 1991 werd opgericht met de bedoeling 90.000 mensen op te vangen uit de burgeroorlog. Vandaag de dag is Dadaab het grootste kamp ter wereld met meer dan 420.000 geregistreerde vluchtelingen.
De harde confrontatie met de armoede en de uitzichtloosheid zorgt voor verontwaardiging, onmacht en verhitte discussies, over godsdienst, over oplossingen, over schuldgevoel, waarin ook Martin geen keuze heeft: “Hoe kan je zo hard zijn Jean-Marie?”
Ook in Irak komen Zuhal, Bert en Veroniek aan in Qushtapa, Irak het vluchtelingenkamp dat begin 2013 ingericht werd en waar nu meer dan 6000 Syrische vluchtelingen verblijven. De plaats waarvan sommige beleidspartijen en grote denkers zeggen dat oorlogsvluchtelingen er goed en veilig zitten. En dat het gelukszoekers of economische vluchtelingen zijn als ze verder door reizen. “Ons leven hier is een hel. De zee is maar voor een dag. Ofwel ontsnap ik naar Europa ofwel sterf ik onderweg. Want als ik hier blijf, sterf ik elke dag opnieuw.”
De modder, de ijzige wind en de schrijnende verhalen hakken er diep in.
Zuhal: “Je leest de kranten. Je ziet de beelden. Ik heb altijd gedacht dat zo een vluchtelingenkamp nog wel çava is, maar als je ter plaatse gaat kijken zie je alleen maar miserie. Mensen die geen dak boven hun hoofd hebben, geen eten, geen medische verzorging. Een gevangenis is beter dan dit.”
Veroniek: “Dit is zo een fucked up wereld. Bij ons kan alles. Maar hier kunnen die kindjes nooit worden wat ze willen. Er is geen toekomst hier. Aan de andere kant van de wereld denk je we steunen ze toch?, maar hier zie je pas dat dat totaal niet genoeg is.”
Terug naar eigen land. Donderdag 10 maart om 20.30 op VIER.
Zuhal, Veroniek en Bert hebben de nacht doorgebracht in Telskuf, Irak, op enkele kilometers van de frontlijn met IS, in een huis dat halsoverkop verlaten werd door een jong gezin dat er net samen een leven had opgebouwd. De afgelopen nacht leverden de Peshmerga’s en coalitietroepen een intense strijd met de terreurgroep. De hele nacht vallen er bommen en is er vijandelijk vuur te horen. En dat laat een onuitwisbare indruk na op Bert, Veroniek en Zuhal.
Bert: “Het is erg om op te staan met het nieuws dat diezelfde nacht mensen gestorven zijn.”
Zuhal: “Het is eigenlijk zo onrechtvaardig dat ik in hun bed slaap, en dat zij weg moesten.
Vier dagen geleden begon ook Martin Heylen aan deze intense reis. Na enkele dagen in oorlogsgebied door te brengen wil Martin samen met zijn reisgenoten ook onderzoeken hoe vluchtelingen in hun zogenaamde ‘eigen’ regio worden opgevangen.
Donderdag verlaat hij Irak en reist hij naar Nairobi. Samen gaat het naar Dadaab in Oost-Kenia, honderd kilometer van de grens met Somalië. Ze bezoeken er het vluchtelingenkamp dat in 1991 werd opgericht met de bedoeling 90.000 mensen op te vangen uit de burgeroorlog. Vandaag de dag is Dadaab het grootste kamp ter wereld met meer dan 420.000 geregistreerde vluchtelingen.
De harde confrontatie met de armoede en de uitzichtloosheid zorgt voor verontwaardiging, onmacht en verhitte discussies, over godsdienst, over oplossingen, over schuldgevoel, waarin ook Martin geen keuze heeft: “Hoe kan je zo hard zijn Jean-Marie?”
Ook in Irak komen Zuhal, Bert en Veroniek aan in Qushtapa, Irak het vluchtelingenkamp dat begin 2013 ingericht werd en waar nu meer dan 6000 Syrische vluchtelingen verblijven. De plaats waarvan sommige beleidspartijen en grote denkers zeggen dat oorlogsvluchtelingen er goed en veilig zitten. En dat het gelukszoekers of economische vluchtelingen zijn als ze verder door reizen. “Ons leven hier is een hel. De zee is maar voor een dag. Ofwel ontsnap ik naar Europa ofwel sterf ik onderweg. Want als ik hier blijf, sterf ik elke dag opnieuw.”
De modder, de ijzige wind en de schrijnende verhalen hakken er diep in.
Zuhal: “Je leest de kranten. Je ziet de beelden. Ik heb altijd gedacht dat zo een vluchtelingenkamp nog wel çava is, maar als je ter plaatse gaat kijken zie je alleen maar miserie. Mensen die geen dak boven hun hoofd hebben, geen eten, geen medische verzorging. Een gevangenis is beter dan dit.”
Veroniek: “Dit is zo een fucked up wereld. Bij ons kan alles. Maar hier kunnen die kindjes nooit worden wat ze willen. Er is geen toekomst hier. Aan de andere kant van de wereld denk je we steunen ze toch?, maar hier zie je pas dat dat totaal niet genoeg is.”
Terug naar eigen land. Donderdag 10 maart om 20.30 op VIER.
