Wigbert brengt zijn zesde album 'Wij Twee' uit

Wij Twee. De cd-titel verklapt het lievelingsthema van Wigbert. Meer dan ooit is hij gefascineerd door de dynamiek tussen twee personen. Weg van de al te klassieke boy-meets-girl verhalen, vertelt Wigbert op dit nieuwe album over een-op-een-relaties in alle soorten en vormen. Liefde, in de breedst mogelijke betekenis, staat centraal.

Door de zoektocht naar de juiste toon schaafde Wigbert tussen concertreeksen en theaterprogramma’s bijna drie jaar aan de plaat. Muzikaal zijn de nummers gebouwd rond stem en gitaar. Hoe de songs verder hun invulling kregen, was een organisch proces. “Vergelijk het met regendruppels die van een raam naar beneden glijden: je kunt niet voorspellen op welk punt ze onderaan zullen uitkomen. De muziek zoekt haar eigen weg. Wat eerst eenvoudig lijkt, kan plotseling complex worden omdat je op een groove, kleur of intensiteit botst die de song nodig heeft.”

Net als in blues en roots muziek vindt Wigbert het evident dat je de muzikanten met wie je samenspeelt genoeg bewegingsruimte geeft. Bij gevolg valt alles soms zomaar op zijn plaats, of is het traag groeien naar het eindresultaat. Voor de nieuwe nummers leunde Wigbert op enkele jonge talenten, te weten Vik Van Gyseghem (Tamino, Tristan), Domien Cnockaert (Mondingo, Hooverphonic) en Charlotte Jacobs (Seiren). Hun frisse input blijkt uit nummers als Duinen, Het Grote Gelijk en Twijfels,Twijfels.

De Andere Kant baadt in een New Orleans-sfeer. Het heeft iets feestelijks, terwijl de aanleiding eerder triest was. Wigbert schreef dit lied voor het afscheidsconcert van Wim De Wulf, de theatermaker die in 2016 overleed aan de gevolgen van een hersentumor. Het nummer wil een eerbetoon zijn aan een schoon mens. “Ik bezocht Wim enkele keren in zijn laatste maanden”, vertelt Wigbert. “Het huis was steeds goed gevuld met vrienden. Ik zag veel steun en liefde, en dat was mooi… Er werd heel wat gelachen; Wim gaf zich over aan de vriendschap. Het afscheid was pijnlijk, maar ik hoopte dat de woorden van het lied wat troost konden bieden.“

De intense ervaring van het afscheid overtuigde Wigbert nog meer van de stelling ‘amor omnia vincit’. Het geloof dat liefde alles kan overwinnen, begint in zijn ogen met de jaren steeds meer steek te houden. Het vermelde Latijnse credo duikt ook op in De Donkerste Nacht, een lied waarin de stem van de zanger mooi gedubd is en dat vorig jaar al op wat airplay op Radio 1 kon rekenen.

Om de cd Wij Twee af te sluiten, hernam Wigbert vier songs met de hulp van bevriende muzikanten (Marc Bonne op drums, Ewen Vernal op bas, Tom Vanstiphout op gitaar en Florejan Verschueren op toetsen). Ze speelden de klassieker Johanna/Joey en het trio Het Kan Niet Langer Zo, Huilen Naar De Maan en Tennis uit zijn debuutplaat uit 1991 live in de studio in. “Het is prettig ze nog eens te kunnen zingen met mijn huidige stem.” Ze verdienden een tweede kans in een ongepolijste versie en, niet onbelangrijk, sluiten ook naadloos aan bij het centrale relatiethema. Wij Twee is een warme ode aan de veelzijdige liefde.