William Boeva: “Zelfs de kat vond ons dan toffer”
Toen William Boeva nog jong was, ontsnapte hij net zoals zijn leeftijdsgenoten niet aan het befaamde bloempotkapsel. Het is iets typisch voor iedereen die in de jaren 80 is opgegroeid.
“Je zou denken dat mijn moeder er voor iets tussenzat, maar het was millimeterwerk van de kapper. Ik gaf er niet veel om. Als kind lachte ik al met mezelf. Ik noemde me 'de kleine dikke'”, lacht hij in De Morgen.
Die ‘belediging’ was eigenlijk al een eerste aanzet en een eerste stap richting de comedy, en dan zonder dat hij het zelf besefte. Hij vond het als kind al moeilijk om zichzelf bezig te houden, laat staan anderen.
“Mijn broer en ik maakten voortdurend ruzie, maar als we samen videogames speelden, vonden we elkaar. Zelfs de kat vond ons toffer als we overeenkwamen. We speelden Super Mario op zo'n grote bak tegen de muur. Hoe langer we speelden, hoe meer warme lucht er uit dat ding ontsnapte. Toen we overstapten op een flatscreen, liep de kat een hele tijd chagrijnig rond, naarstig zoekend naar haar trouwe warmtebron.”
