Showbizzsite 2020
In Off the Record praten Belgische muzikanten met veel passie over de platen die hen artistiek en muzikaal hebben gevormd.
In deze aflevering geeft dj LeFtO (1976) een inkijk in zijn platenkast. “Voor mij vertelt een plaat een verhaal. Ze heeft ook een geest. Al die geesten zitten hier bij mij. Daarom zit ik zo graag in mijn platenkamer. Ik voel me hier nooit alleen.”
Maandag 2 november om 21.10 u. op Canvas.
Stéphane Lallemand (1976), beter bekend als LeFtO, is één van de meest toonaangevende dj’s van Europa. Hij is ook actief als muziekproducer, programmator én hij vierde vorig jaar zijn vijftiende verjaardag als presentator bij Studio Brussel.
Stéphane groeit op in de moeilijke wijken van Anderlecht en Molenbeek met zijn alleenstaande vader, een groot liefhebber van klassieke jazz. De jazzcollectie van zijn vader vormt de soundtrack van Stéphanes jeugd, samen met hiphop die hij via de Brusselse Benny B leert kennen. Hij geraakt begeesterd door de hiphopcultuur en is fan van het muziekprogramma Yo! MTV raps. Door zijn cassettedeck met de tv te verbinden, tapet hij de liedjes van zijn favoriete muziekshow en maakt hij zijn eerste mixtapes. Als zijn vader een Technics draaitafel op afbetaling koopt, kan de 19-jarige LeFtO als échte dj aan de slag.
Hij werkt ook lange tijd in de Brusselse platenwinkel Music Mania. Op een dag stapt Studio Brussel-producer Jan Van Biesen de zaak binnen en biedt LeFtO zijn eigen show op de nationale radio aan. In februari vorig jaar blies LeFtO als huis-dj van Stubru 15 kaarsjes uit.
Vandaag is LeFtO een eclectische dj die vloeiend switcht tussen hiphop, soul, jazz, beats en elektronica. Zijn connecties met gevierde internationale dj’s, muzikanten en clubpromotoren leveren hem een uitstekende reputatie op en dj-sets van Kazachstan tot Bali en Los Angeles. Zijn muziek staat op toonaangevende labels als Blue Note Records, Universal Music, R&S, Brownswood, !K7 Records, Stones Throws en het Japanse Jazzy Sport.
In 2014 wordt hij op de Red Bull Elektropedia Awards gelauwerd tot beste Belgische dj, waarbij hij niet alleen Dimitri Vegas & Like Mike, maar ook 2ManyDJs achter zich laat.
LeFtO blijft er even nuchter als bescheiden onder: “Je hoeft geen duizenden spotlights en vuurwerk. Een goeie sound system, goeie muziek en een goeie connectie met het publiek. Dat is wat telt. Dan kan je soms mensen doen wenen, doen lachen of hun miserie doen vergeten. Daarvoor doe ik het“.
Als LeFtO voor Off the Record op zoek moet naar zijn referentieplaten, slaat de paniek toe. Met een collectie van tienduizend platen is kiezen sowieso verliezen.
“Focus brengt mij terug in de mood van de ochtenden uit mijn jeugd. Mijn vader maakte mij mijn dagelijkse Nesquik en zette dan deze plaat op, de ideale muziek om rustig wakker te worden. Jazz is vandaag nog steeds mijn tool om te ontstressen. En ik drink nog iedere ochtend een halve liter Nesquik. Mijn vader was een groot jazzliefhebber. In 2004 mocht ik voor het jazzlabel Blue Note een remix maken in de reeks Sidetracks. Een hele eer voor mij en wellicht ook voor mijn vader. Hij heeft het helaas niet meer meegemaakt. Hij is kort ervoor overleden. Het is een eerbetoon aan hem.”
“Bassline Boys maakten dit New Beat-nummer als reactie op de aflevering van Ciel Mon Mardi, de satirische TF1-talkshow met Christophe Dechavanne, waarin hij lachte met de Belgen. Franstalig België stond in rep en roer, tot parlementaire vragen toe. On se calme! was een rebelse reactie op Dechavanne en dat vond ik tof, dat we ons niet lieten doen. Dankzij New Beat kreeg ik ook een oor voor elektronische muziek.”
“Ik ben opgegroeid in een niet al te gemakkelijke buurt in Molenbeek. Het was de tijd van de rellen. De film La haîne van Mathieu Kassovitz was een cultfilm. Hij vertelde wat er gaande was in de Franse banlieues, heel herkenbaar voor ons. La haine, de gelijknamige song van Cut Killer uit de film, was echt ons anthem. Cut Killer was met zijn mixtapes bovendien een grote inspiratie toen ik zelf begon met mijn eerste mixen.”
“J. Dilla duwde mij met deze plaat in een heleboel nieuwe richtingen. Hiphop is een bastaardgenre, het zou niet bestaan zonder een mix van andere stijlen en daar is deze plaat het ultieme voorbeeld van. Dilla gebruikte samples van Braziliaanse muziek, Turkse platen, soul en daarbovenop dan die housy vibes van de Detroitsound. Prachtige plaat!”
“Selda is een Turkse protestzangeres. Ik speelde in de buurt van het Taksim-plein in Istanbul ten tijde van de rellen, en toen ik dit liedje oplegde, werden de mensen zot! Ik heb het vijf keer moeten spelen. Dat zijn van die momenten waarop je denkt: hiervoor doe ik het. Je voelt hoe je mensen verenigt. Het geeft je een soort macht maar dan ook weer niet. Je voelt je als dj deel van het geheel, je voelt je een broeder. En op de dansvloer zijn het allemaal je broeders en zusters.”
