Showbizzsite 2020
In Off the Record praten Belgische muzikanten met veel passie over de platen die hen artistiek en muzikaal hebben gevormd.
In de voorlaatste aflevering vertelt Chantal Acda (1978) over haar muzikale inspiratiebronnen. Onder meer Carmina Burana, Joni Mitchell en dEUS.
“Naast het feit dat deze platen mij enorm hebben gevormd, weerspiegelen ze ook belangrijke fases in mijn leven. Periodes dat ik fel zoekende was en het meest open stond voor deze muziek.”
Maandag 9 november om 21.10 u. op Canvas en canvas.be.
Vocaliste en multi-instrumentaliste Chantal Acda (1978) wordt geboren in het Nederlandse Helmont. Op haar 21ste ruilt ze Nederland voor België, waar ze haar muziekcarrière en een opmerkelijk muzikaal netwerk uitbouwt met tal van internationale namen. Ingetogen, melancholisch mijmerende songs en een breekbare engelenstem zijn Acda’s handelsmerk.
In 2002 brengt ze met haar Nederlands-Belgische collectief Chacda het eerste album La Sortie uit. Op een tocht door Ijsland schrijft Chantal Acda haar liefdesverdriet van zich af na de breuk met gitarist Teuk Henri. Dit resulteert in een nieuwe plaat, Tonar (Ijslands voor klanken).
Onder de naam Sleepingdog brengen Chantal Acda en de New Yorkse Adam Wiltzie (o.a. componist van Stars of the Lid en The dead Texan) drie ambient pop-albums uit, waarin de fragiele stem van Chantal Acda centraal staat. De platen worden goed onthaald en tournees langs internationale podia volgen. Ondertussen maakt Chantal deel uit van formaties als True Bypass (duo met de Schotse Craig Ward) en Distance, Light & Sky (met de Amerikaan Chris Eckman). Met Arne Van Petegem (Styrofoam) brengt ze onder het pseudoniem Coho Lips een ietwat bevreemdende dansplaat uit waarop haar engelenstem en de drummachines en synths van Van Petegem spannend contrasteren.
Bij het Belgische publiek staat Chantal Acda ook bekend als zangeres en multi-instrumentaliste bij Isbells, de folky dromerige band rond singer-songwriter Gaëtan Vandewoude.
Nadat ze zich jaren schikte naast en achter sterke muzikale persoonlijkheden, kiest Chantal in 2013 voor een soloproject waarin haar eigen artistieke visie op het voorplan komt.
Samen met Duits producer en pianist Nils Frahm, Amerikaans multi-instrumentalist Peter Broderick (Efterklang), Ijslandse violiste Gyda Valtysdottir en bassist Shahzad Ismaily (o.a. Lou Reed en Tom Waits) maakt ze het album Let your hands be my guide, een intense, intimistische plaat waarin de stiltes even belangrijk zijn als de noten. Het album oogst al- en wederom lovende recensies. Ondertussen tekende Chantal Acda bij het vermaarde independent label Glitterhouse Records en op 18 september wordt haar tweede soloalbum The Sparkle In Our Flaws verwacht.
Als Chantal Acda voor Off the Record op zoek moet naar haar vormende platen, blijkt elke plaat uit haar selectie ook representatief voor een belangrijke fase in haar leven. Naast hun artistieke, technische of compositorische kwaliteiten, zijn ze vaak ook een mentale inspiratie geweest.
“Carmina Burana was een van mijn eerste muzikale verwonderingsmomenten. Ik was een danseres bij een kinderballet. En ineen begon dat muziekstuk. Dat was echt een overweldigend gevoel. Ik stapte het podium op en voelde een klik. Hoe die stemmen van ingehouden en dreigend ineens full force naar voren komen. Ik krijg daar nog altijd kippenvel van. Ik heb mij daarna totaal niet verdiept in die stijl van muziek. Maar ik heb mij wel verdiept in het gevoel dat ik daarbij heb gehad. Dat moment heeft mij geïnspireerd om zelf muziek te gaan maken”.
“Je hebt de versie van Both sides now waar Joni Mitchell nog heel jong is en die waar ze veel ouder is. Bij die laatste zie je wel dat ze heeft geleefd. Inspirerend om te beseffen hoe zeer je stem is verbonden met je ziel en hoe je ziel ook steeds verandert doorheen je leven. Ik hoop nog lang te mogen zingen want ik wil die reis wel afmaken.”
“Ik heb in totaal meer dan vijftig dEUS-concerten gezien. Met zelf gemaakt T-shirts liep ik rond. Beetje gênant als ik er nu aan terugdenk. Die optredens gingen van magisch goed naar ruzie op het podium en totale chaos zodat je de nummers niet meer hoorde. Daartussenin zat niks. Het was of het één of het ander.”
“In de periode dat ik het nummer Relief voor het eerst hoorde, lag mijn vader op sterven. We hadden dezelfde smaak als het op muziek aankwam. We hebben veel samen naar Relief geluisterd. Dat heeft mijn klik met Sam Amidon, naast alle andere dingen die ik fantastisch aan hem vind als muzikant, wel een extra laag gegeven.”
“Wat mij eerst opviel bij Nils Frahms platen, was zijn gebruik van klank. Alle geluidjes die je normaal wegfiltert, zijn hoorbaar. Het indrukken van pedalen of het aanraken van toetsen, de mechanismes binnenin de piano. Een hele analoge klank, zacht wel, alsof hij er een deken overheen trekt. In 2011 speelde ik in Parijs. Nils Frahm liep daar rond en ik vroeg hem of hij een paar nummers mee wilde spelen. Hij is mee op het podium gekropen, zonder oefenen. Nils heeft veel in gang gezet. Mijn eerste soloplaat heb ik samen met hem opgenomen. Met hem in de studio was een totaal ander verhaal dan ik kende. Hij gaf me vertrouwen en zette me op mijn plek: nu ga jij je ding doen.”
