Showbizzsite 2020
In Off the Record praten Belgische muzikanten met veel passie over de platen die hen artistiek en muzikaal hebben gevormd.
In de eerste aflevering geeft Geoffrey Burton een inkijk in zijn platenkast. Geoffrey Burton (1973) is gitarist, muziekproducer en componist. Zijn naam wordt de ene keer met een Frans, dan weer met een Engels accent uitgesproken. Burton vindt beide prima. Met een Gentse tongval mag evenzeer, want hij is een geboren en getogen Gentenaar.
Gitaar spelen was niet zijn eerste roeping. Eigenlijk wou de kleine Geoffrey drummen. Zijn speelgoed-legerkamp functioneerde als toms en een stel stylo’s dienden als sticks. Een echt drumstel vonden zijn ouders niet opportuun in hun appartement, dus werd de aspirant-drummer noodgedwongen gitarist. Met ondertussen een indrukwekkend palmares.
Burton volgde nooit gitaarles. Hij leerde naar eigen zeggen veel door te kijken en luisteren naar andere gitaristen. De Vlaams bluesmuzikant Roland Van Campenhout nam Burton als jonge gitarist onder zijn vleugels en duwde hem richting podium, maar ook van internationale gitaarhelden als Mick Ronson en Prince stak Burton veel op.
Burton maakte 15 jaar lang deel uit van de groep PJDS rond de Gentse singer-songwriter Pieter-Jan Desmet, met wie hij nog altijd een hechte connectie heeft, en speelde even lang in de band van Arno Hintjens waar hij Jean-Marie Aerts opvolgde. Hij werkte met een rist Belgische artiesten samen, onder wie Daan, Adamo en Axelle Red, en produceerde albums van Yasmine en Absynthe Minded.
Maar ook in het buitenland is Burton erg actief. Hij deelde het podium met de gerenommeerde - ondertussen helaas overleden - Franse artiest Alain Bashung. Hij produceerde het album La vie est une truite arc-en-ciel qui nage dans mon coeur van de Franse artiest Cali en speelde met de Portugese fado-zangeres Mísia tijdens haar Ruas-tournee. In 2009 speelde hij twee avonden aan de zijde van Iggy Pop tijdens de promotour van diens album Préliminaires.
Onlangs stond hij ook op de planken in de Duitse theaterproductie Elektra van regisseur Paolo Magelli. Hij tourt ook met de Zwitserse zangeres Sophie Hunger. Samen met levensgezellin Sarah Yu Zeebroek en schoonbroer Boris Zeebroek vormt hij daarnaast nog de Gentse indieband Hong Kong Dong.
Tussen de bedrijven door vindt Geoffrey Burton toch de tijd om voor Off the Record op zoek te gaan naar zijn referentieplaten. Muziek leer je spelen door ernaar te luisteren, luidt zijn motto. In de muziekschool leer je enkel de techniek. Zijn platen betekenen alles voor hem. De liefde voor muziek erfde Geoffrey van zijn vader, die kort voor de opname overleed. Zijn met zorg en passie samengestelde platencollectie is het meest dierbare wat zijn vader hem kon nalaten, vertrouwt Geoffrey ons toe. De dozen staan nog onuitgepakt op de grond in de woonkamer.
“Zijn platen zijn het belangrijkste wat mijn vader mij heeft nagelaten. Ik weet nog niet of ik ze tussen mijn platen ga steken of niet. Alfabetisch rangschikken tussen al de rest of een nieuwe kast in elkaar timmeren. Bitterzoet om ze hier te hebben, maar ze horen hier.”
“Super interessant om te zien hoe een groep als The Stones, toen al gigantisch groot, via trial-and-error tot een eindresultaat komen. Geniaal is het stuk waar ze plots een samba-versie maken van Sympathy for the Devil. Echt niet meer weten wat gedaan met het nummer. Radeloos. Misschien getuigt het van een slecht karakter, maar het is heerlijk om zo’n groep te zien crouten. Dat hoort toch in elke groep thuis. Prutsen en duizend-en-één versies proberen.”
“I’m in The Stooges. These guys are no intellectuals, believe me. Zo stelde Iggy Pop zichzelf voor. Hou het simpel en laat de rest aan mij over. Veel mensen zien Iggy als een konijn dat op het podium heen-en-weer springt, maar die gast komt na het optreden naar u en zegt In dat nummer, in de derde strofe, dat kun je misschien toch net iets anders doen. Die heeft gewoon álles gehoord. Onwaarschijnlijk gefocust, die kerel.
“Een podium is een ideale plek om mijn colère kwijt te geraken. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik iets te bewijzen heb. Elk optreden kan het laatste zijn. Elk optreden is superbelangrijk, of het voor één man is of voor 50.000, ik ga mij daar altijd voor opladen. Het is de katalysator van mijn leven.”
“Soms, als ik niet meer weet wat gedaan, denk ik aan Prince. Die gast stopt gewoon nooit, een constante stroom van creativiteit. Uit zijn werkethiek valt evenveel te leren als van zijn muziek. Ik ben zo een grote fan van Prince dat ik dezelfde Telecaster heb gekocht als de zijne. Een veel te dure, chique gitaar van het merk H.S. Anderson. Een soort van penopauzecadeau. Een kinderdroom.”
“Als ik zeg dat Lou Reed één van mijn favoriete gitaristen is, reageren velen verbaasd: die kan toch niet spelen? Bij mij gaat zijn gitaarspel door merg en been. Hij was een luie gitarist en gebruikte drie akkoorden voor zijn songs, maar hij was wel bezeten door sound en dat is voor mij een les.”
Off the Record, vanaf maandag 28 september om 21.15 uur, op Canvas.
