zondag 15 november 2015
Alex Callier in Off The Record op Canvas
De laatste aflevering van Off The Record verwelkomt een groot muzikant.
In de achtste en laatste aflevering van Off the Record vertelt Alex Callier (1972) over zijn inspiraties. “Ik luister echt wel naar alle soorten muziek. Een selectie maken is sowieso moeilijk. Dat is aan iemand vragen om te kiezen tussen zijn kinderen.”
Maandag 16 november om 21.10 u. op Canvas en canvas.be.
Alex Callier (Sint-Niklaas, 1972) is de charismatische frontman van hitformatie Hooverphonic. Callier volgt tussen 1990 en 1993 een opleiding Beeld, geluid en montage aan het RITS en speelt als jonge man in verschillende lokale groepjes. Na zijn studies gaat hij aan de slag als klanktechnicus bij de toenmalige BRTN.
In 1995 richt hij samen met Frank Duchêne, Raymond Geerts en Lies Sadonius de triphop-band Hoover op. Omwille van een auteursrechtenkwestie wordt Hoover herdoopt in Hooverphonic.
Al gauw werkt de band zich internationaal in de belangstelling. Een jaar na het uitbrengen van het eerste album A new stereophonic sound spectacular wordt de song 2 Wicky gebruikt in de soundtrack van Bernardo Bertolucci’s film Stealing Beauty. Met The magnificent tree zet Hooverphonic zijn internationale veroveringstocht verder. Het album is een succes in Europa en de VS en in 2000 zorgt Hooverphonic voor de muzikale aftrap tijdens de openingsceremonie van het Europese voetbalkampioenschap. Ook het conceptalbum Jackie Cane mag in 2002 een succes worden geheten met 100.000 verkochte exemplaren.
Een jaar later trekt Hooverphonic met de theatertournee Sit down and listen langs culturele centra in heel Europa. Gouden albums, nummer één-noteringen en awards worden haast een evidentie. De band haalt meerdere malen een ZAMU Award binnen, het album The President of the LSD Golf Club valt in 2008 in de prijzen bij de Cutting Edge Awards en in 2011 wordt Hooverphonic bekroond voor een succesvolle carrière en ijzersterke live-reputatie bij de MIA’s in de categorie Beste Band.
Naast de successen rijgt Hooverphonic ook een rist zangeressen aaneen. De vijfde zangeres, Noémie Wolfs, die in 2010 na een uitgebreide auditie werd gekozen als vervangster van Geike Arnaert, verlaat na 5 jaar eveneens de band. Dat weerhoudt Callier echter niet om zich volop op nieuw materiaal en projecten toe te leggen.
Als Alex Callier voor Off the Record op zoek gaat naar zijn muzikale voorbeelden, blijkt dat hij zijn inspiratie uit de meest uiteenlopende genres puurt en kiezen tussen zijn helden vindt hij lang niet evident. Het is zoals kiezen tussen je kinderen.
“Erik Satie is de meester van de stilte tussen de noten. Als je de Gymnopédies hoort of de Gnossiennes, daar zit veel lucht in en weinig poeha. In zijn eenvoud heel moeilijk te spelen. Als je de openingsakkoorden ontleedt, hoor je eerst een gewone sol groot en dan komt daar die sol majeur 7 bij. Een sol majeur 7 klinkt als melancholie met een glimlach. Daar heb ik altijd van gehouden.”
“Digitale of synthesizermuziek heeft vaak een koud en een warm element. In het geval van Depeche Mode heb je enerzijds de warme stemmen en marimba en anderzijds die bas en beat, de kille elementen. Die combinatie gebruik ik ook vaak bij Hooverphonic. De beat in Mad about you klinkt echt plastiek elektronisch. De strijkers hebben dan weer veel emotie. Dat contrast, dat is de warme chocoladesaus en de crème glace.”
“Die tamboerijn in de song Dirty Water is echt veel te luid gemixt. Dat is iets wat ik ook heb overgehouden aan die platen. Toen ik Mad about you aan het mixen was bij studio SynSound in Brussel, kwam Marc Moulin binnen. Hij luisterde naar de mix en zei: Zo typisch Alex Callier om iets te luid te zetten in zijn mix. Strijkers staan altijd te luid, maar net daarom wordt dat interessant.”
“Kan Björk zingen? Daar kan je over discussiëren. Is dat zingen of roepen? Wat is een goeie zanger? Is Kurt Cobain een goede zanger? Eddie Vedder? Het is opvallend dat degene die succes hebben meestal niet de meest technische zangers zijn, maar wel het meest eigenheid hebben.”
“Hope Sandoval heeft één van de mooiste stemmen die er bestaan. Heel druggy, met veel glissando’s, maar zo juist gedoseerd. Net genoeg emotie, niet te weinig, niet te veel. Muziek moet mij weghalen uit de harde realiteit en in een soort droomwereld brengen. Als iets me in die droomwereld kan lanceren, dan is het wel de stem van Hope Sandoval.
Maandag 16 november om 21.10 u. op Canvas en canvas.be.
Alex Callier (Sint-Niklaas, 1972) is de charismatische frontman van hitformatie Hooverphonic. Callier volgt tussen 1990 en 1993 een opleiding Beeld, geluid en montage aan het RITS en speelt als jonge man in verschillende lokale groepjes. Na zijn studies gaat hij aan de slag als klanktechnicus bij de toenmalige BRTN.
In 1995 richt hij samen met Frank Duchêne, Raymond Geerts en Lies Sadonius de triphop-band Hoover op. Omwille van een auteursrechtenkwestie wordt Hoover herdoopt in Hooverphonic.
Al gauw werkt de band zich internationaal in de belangstelling. Een jaar na het uitbrengen van het eerste album A new stereophonic sound spectacular wordt de song 2 Wicky gebruikt in de soundtrack van Bernardo Bertolucci’s film Stealing Beauty. Met The magnificent tree zet Hooverphonic zijn internationale veroveringstocht verder. Het album is een succes in Europa en de VS en in 2000 zorgt Hooverphonic voor de muzikale aftrap tijdens de openingsceremonie van het Europese voetbalkampioenschap. Ook het conceptalbum Jackie Cane mag in 2002 een succes worden geheten met 100.000 verkochte exemplaren.
Een jaar later trekt Hooverphonic met de theatertournee Sit down and listen langs culturele centra in heel Europa. Gouden albums, nummer één-noteringen en awards worden haast een evidentie. De band haalt meerdere malen een ZAMU Award binnen, het album The President of the LSD Golf Club valt in 2008 in de prijzen bij de Cutting Edge Awards en in 2011 wordt Hooverphonic bekroond voor een succesvolle carrière en ijzersterke live-reputatie bij de MIA’s in de categorie Beste Band.
Naast de successen rijgt Hooverphonic ook een rist zangeressen aaneen. De vijfde zangeres, Noémie Wolfs, die in 2010 na een uitgebreide auditie werd gekozen als vervangster van Geike Arnaert, verlaat na 5 jaar eveneens de band. Dat weerhoudt Callier echter niet om zich volop op nieuw materiaal en projecten toe te leggen.
Als Alex Callier voor Off the Record op zoek gaat naar zijn muzikale voorbeelden, blijkt dat hij zijn inspiratie uit de meest uiteenlopende genres puurt en kiezen tussen zijn helden vindt hij lang niet evident. Het is zoals kiezen tussen je kinderen.
“Erik Satie is de meester van de stilte tussen de noten. Als je de Gymnopédies hoort of de Gnossiennes, daar zit veel lucht in en weinig poeha. In zijn eenvoud heel moeilijk te spelen. Als je de openingsakkoorden ontleedt, hoor je eerst een gewone sol groot en dan komt daar die sol majeur 7 bij. Een sol majeur 7 klinkt als melancholie met een glimlach. Daar heb ik altijd van gehouden.”
“Digitale of synthesizermuziek heeft vaak een koud en een warm element. In het geval van Depeche Mode heb je enerzijds de warme stemmen en marimba en anderzijds die bas en beat, de kille elementen. Die combinatie gebruik ik ook vaak bij Hooverphonic. De beat in Mad about you klinkt echt plastiek elektronisch. De strijkers hebben dan weer veel emotie. Dat contrast, dat is de warme chocoladesaus en de crème glace.”
“Die tamboerijn in de song Dirty Water is echt veel te luid gemixt. Dat is iets wat ik ook heb overgehouden aan die platen. Toen ik Mad about you aan het mixen was bij studio SynSound in Brussel, kwam Marc Moulin binnen. Hij luisterde naar de mix en zei: Zo typisch Alex Callier om iets te luid te zetten in zijn mix. Strijkers staan altijd te luid, maar net daarom wordt dat interessant.”
“Kan Björk zingen? Daar kan je over discussiëren. Is dat zingen of roepen? Wat is een goeie zanger? Is Kurt Cobain een goede zanger? Eddie Vedder? Het is opvallend dat degene die succes hebben meestal niet de meest technische zangers zijn, maar wel het meest eigenheid hebben.”
“Hope Sandoval heeft één van de mooiste stemmen die er bestaan. Heel druggy, met veel glissando’s, maar zo juist gedoseerd. Net genoeg emotie, niet te weinig, niet te veel. Muziek moet mij weghalen uit de harde realiteit en in een soort droomwereld brengen. Als iets me in die droomwereld kan lanceren, dan is het wel de stem van Hope Sandoval.
