2023 is niet zo goed geëindigd voor Karen Damen, maar de actrice, presentatrice en zangeres laat het hoofd niet hangen. Integendeel, ze is ervan overtuigd dat 2024 ‘haar’ jaar zal worden.

En ze zou wel eens gelijk kunnen hebben. Ze is niet alleen te zien in ‘Familie’ maar ook nog eens in ‘Wat Zou Jij Doen’ en de nieuwe telenovelle ‘Milo’.

“Weet je, ik heb een enorme bewondering voor Camille. Hoe zij het als 22-jarige meid voor elkaar krijgt: chapeau. Dat zij goed kan zingen, wisten we al. Maar dankzij 'Milo' zie ik nu dat Camille óók een heel goeie actrice is. En daar ben ik best wel door verrast. En op haar leeftijd Sportpaleizen vullen: héél straf”, klinkt het in Primo.

Karen was niet zo jong als Camille toen ze doorbrak met K3. Zij was al 24, Camille toch 2 jaar jonger. Maar ze kan zich goed inbeelden hoe het nu moet voelen voor Camille.

“Al doet zij het helemaal alleen, terwijl wij met ons drieën waren. Toeval wil trouwens dat Camille met William Vaesen wel dezelfde manager heeft als wij destijds. Camille heeft gigantisch veel talent, doorzettingsvermogen en energie, maar ook Williams visie draagt bij aan haar vele successen.”

Het is knap wanneer je als student je eigen studies kan betalen. De ouders van Kawtar Ehlalouch verwachtten dat niet van hun dochter, maar toch deed ze het. Het was haar manier om wat zelfstandigheid te hebben.

“Als ze in panne staan met de auto, zullen veel jongeren direct naar hun ouders bellen. Ik niet. Ik ga meteen zelf op zoek naar een oplossing. Mijn ouders staan altijd klaar om te helpen of financieel bij te springen, maar ik denk: ik los het zelf wel op. Zodra ik kon, nam ik een studentenjob: ik heb jarenlang bij H&M gewerkt. Ik vond het ook gewoon nice om mijn eigen geld te hebben en zelf te kunnen beslissen wat ik ermee deed”, zegt ze in Humo.

Kawtar groeide op in Dendermonde waar ze ook naar school ging. Daar was ze wel het enige Marokkaanse meisje in de klas, en dat was soms moeilijk.

“Als puber wil je vooral blenden met de rest. Ik heb geen slechte herinneringen aan mijn klasgenoten, integendeel: met sommigen ben ik nog altijd bevriend. Maar ik voelde me wel anders en aan dat gevoel kon ik weinig veranderen. Ik zag er fysiek ook niet uit als de rest van de klas.”

Dankzij ‘Milo’ kreeg Juan Gerlo de kans om samen te werken met niemand minder dan Camille. Hij heeft veel bewondering voor haar en vindt dat de zangeres en actrice veel talent heeft.

“In ‘#LikeMe’ verdween haar acteertalent wel wat meer naar de achtergrond door haar zangprestatie. In 'Milo' komt het meer tot z'n recht. En ja, het is straf wat de '#LikeMe'-cast ondertussen allemaal al verwezenlijkt heeft. Dat is een bende talent bij elkaar, hoor”, zegt Juan in Tv Familie.

Juan maakte ooit zelf deel uit van een populaire reeks: ‘Ghost Rockers’, daar werd ook gezongen en geacteerd tegelijkertijd.

“Al heb ik het gevoel dat wij altijd wat de underdogs waren. Maar we mogen zeker niet klagen. We hebben er allemaal een mooie carrière aan overgehouden. Elindo (Avastia, 28) is nu zelfs een ster in Duitsland, dankzij de musical 'Tarzan'. En ook Marie Verhulst en Tinne ('Lisa') zijn sterk bezig.”

Juan hoort zijn collega’s van ‘Ghost Rockers’ niet meer zo vaak. Maar als ze elkaar terug horen, dan is het alsof er nooit iets veranderd is. “Uiteindelijk zijn we door 'Ghost Rockers' een beetje familie geworden. Zij zullen altijd een speciaal plekje in m'n hart hebben.”

Een glaasje wijn, bier of een ander alcoholisch drankje kan best lekker zijn en kan best smaken. Maar we moeten opletten dat we er niet te veel van drinken. Want dan kan je rap verslaafd raken. Volgens sommigen is het de enige gelegaliseerde drugs van ons land. En dat is een uitspraak waar Frank Galan zich wel in kan vinden.

“Dat klopt tot op zekere hoogte, want het wordt als vreemd beschouwd als je het niet gebruikt. Buiten mijn vrouw Christel ken ik ook haast niemand die geen alcohol drinkt. Collega's zullen dat misschien niet altijd toegeven, maar ik heb de indruk dat sommige artiesten zich nog weleens een glas inschenken om de plankenkoorts of faalangst te verlichten. Zingen is een moeilijk en zwaar vak, want we moeten concurreren met de jongere generatie die bij wijze van spreken de poten onder onze stoelen vandaan zaagt”, klinkt het in Primo.

Maar Frank laat zich niet meer verleiden. Voor hem is alcohol verleden tijd. Hij heeft zich nog nooit zo goed gevoeld en dat allemaal door alcohol links te laten liggen.

“Zelf zal ik me echter nooit meer laten verleiden door alcohol. Ik ervaar namelijk juist minder stress door níet te drinken. Wanneer ik op restaurant iemand zie smullen van een sappige biefstuk met een goed glas wijn loopt het water me in de mond, maar toch zal ik nooit nog een druppel aanraken.”

Paul Michiels heeft al zo ontzettend veel mogen doen in zijn leven en al zo veel samenwerkingen mogen doen, dat hij een carrière heeft om jaloers op te zijn. Maar toch zijn er nog altijd mensen waar hij nog graag mee zou willen samenwerken. 

“Ik zou graag nog eens samenwerken met Danni Klein. Op mijn EP heb ik Just a Friend of Mine van Vaya Con Dios opgenomen. Daar was ze heel blij mee. We moeten minstens samen eens een pint gaan pakken”, zegt Paul in Story. 

De zanger kent geen gêne meer en een beetje deugnieterij, dat mogen de mensen wel van hem verwachten. Hij heeft niks om zich over te schamen. 

“Waarom zou ik? Als jonge gast zou ik misschien niet zo snel naakt op de cover van mijn EP gaan staan, maar met het ouder worden krijg je minder gêne. Ik sta er ook niet in mijn blote fluit op, he. Een beetje deugnieterij, dat mogen de mensen wel van PP verwachten. Het is een collector's item, want ik verkoop de EP enkel op mijn concerten.'” 

Acteur zijn, het is heel leuk, maar het vraagt ook veel discipline. Vraag dat maar aan Kevin Janssens die voor zijn rol in ‘De Patrick’ heel wat kilo’s moest aankomen, om die daarna weer kwijt te spelen voor andere rollen.

“Voor de film 'Nowhere', waarin ik een ex-truckchauffeur speel, moest ik 20 kg bijkomen. En vier maanden later moest ik die alweer kwijt zijn om de Eén-reeks 'Twee Zomers' te draaien. Ik kan je verzekeren: er komt inderdaad wel wat overgave aan te pas om dat op zestien weken tijd gerealiseerd te krijgen met sporten en voeding. Zoiets gaat gepaard met bloed, zweet en tranen”, deelt Koen De Bouw zijn ervaring als acteur in Primo.

Hij heeft het nu een keer gedaan, maar voor Koen is het niet meer voor herhaling vatbaar. En dat heeft veel te maken met zijn gezondheid.

“Ergens houdt het wel op, hé. Ik ging ook nooit zo ver als Kevin Janssens. Hij kwam voor zijn rol in 'De Patrick' liefst zeventien kg aan in zeven weken. Hij liet zelfs potten crème-glace smelten om ze nog sneller te kunnen opdrinken dan hij ze zou kunnen uitlepelen. Hij kreeg last van gemoedswisselingen en belandde in een depressie. Logisch, want inmiddels weten we dat het welzijn van onze darmflora rechtstreeks in verband staat met hoe gelukkig of ongelukkig we ons voelen. Los van hoe we eruitzien. De gezondheid van je darmen zegt veel over je mentale welzijn. Onze darmen zijn een soort tweede brein. En daarnaast: in de spiegel kijken wanneer je overgewicht hebt, maakt je ook niet bepaald vrolijk. Daar moet je eerlijk over zijn.”

De afgelopen weken was er veel discussie rond het feit dat Bart Peeters wel opnieuw ‘De Droomfabriek’ mocht presenteren, maar Sabine De Vos en Rani De Coninck niet mochten terugkeren. Zij worden opgevolgd door Gloria Monserez.

“Ik begrijp dat de discussie leeft. Het is niet omdat het deze keer over mezelf gaat, dat ik de kritiek uit de weg ga. Maar het is niet zo dat VRT ons als presentatoren op het concept heeft geplakt. Het heeft niets met leeftijd te maken. Bart en ik zijn eerder toevallig samengebracht”, zegt Gloria in Dag Allemaal.

Bart en Gloria klopten die week aan bij productiehuis De Chinezen met een soortgelijk concept. Op die manier werden de twee samengebracht voor een samenwerking en niet veel later werd ‘De Droomfabriek’ opnieuw van onder het stof gehaald.

Voor Bart was het programma iets vertrouwd, maar voor Gloria was het meteen een sprong in het diepe. Zij kende het programma niet, want ze is pas twee jaar na de stop van het programma geboren.

“Ik was me er dus niet van bewust dat het zo iconisch was. Ik vond het wel cool dat ik met Bart mocht samenwerken, want hij is toch een legende, hé. Het begon me pas te dagen dat het best bijzonder was, toen ik het nieuws thuis vertelde, en aan de ouders van mijn beste vriend. 'Wát? En jij doet daar zo rustig over!', riepen ze.”

Iedereen heeft iemand nodig in zijn leven aan wie hij dingen kan toevertrouwen zoals de lastige momenten in je leven. Bart Kaëll hoeft niet lang na te denken over wie dat bij hem is. Dat is zijn man Luc Appermont.

“Maar ik zou ook professionals de lastigheden kunnen toevertrouwen. Maar alleen als dat nodig is. Ik heb dat bijvoorbeeld gedaan toen ik eens een tijdlang last had van tinnitus. Die fluittoon was begonnen bij een optreden, alleen: het ging niet meer weg, ik ben gecrasht en ik ben in een depressie terechtgekomen. Aan mijn gehoor lag het niet. Dat werd getest, alles bleek in orde, er was geen schade. Maar ik bleef wel dat gefluit horen en zo kwam ik terecht bij een psycholoog”, begint Bart in Het Laatste Nieuws.

De psycholoog kwam tot de constatatie dat Bart een onverwerkt trauma had. Die fluittoon was een soort alarm dat tegen zijn lichaam zij dat het even genoeg was geweest.

“'Jij gaat nu éérst eens aan jezelf werken. Tot dan blijft dit stoplicht op rood staan en pas als jij je issues aanpakt, spring ik weer op groen.' Dankzij therapie heb ik dan ontdekt wat er scheelde. Niet zolang ervoor was m'n vader overleden en ik had daar onvoldoende de tijd voor genomen. En ook: ik had chronische stress. Door het vak.”

We kunnen niet meer om het conflict met Palestina heen. Het is bij veel mensen vaak een gespreksonderwerp en ook de leerlingen van Elise Roels mogen er vragen over stellen als ze dat willen. 

“Ze mogen me zeker vragen stellen en ik zal luisteren naar hun frustraties, maar ik besteed er geen volledige les aan, om de eenvoudige reden dat ik het er zelf ook moeilijk mee heb. Als ik erover begin, kan ik niet stoppen, en ik moet ook mijn leerdoelen halen”, zegt ze in Humo. 

Elise is al twee keer in Palestina geweest. Een keer was voor een workshop storytelling. EN wat ze daar toen heeft gezien, vond ze waanzinnig. 

“Het begon al in de luchthaven van Tel Aviv: met mijn blonde haar en blauwe ogen raakte ik overal binnen en buiten, terwijl een andere jongen van ons gezelschap - een bruine, Assyrische jongen - met degoutant machtsvertoon werd tegengehouden, gewoon omdat hij geen Westerse naam had. Bij mijn terugkeer kreeg ik ook die ruwe behandeling, wellicht omdat ik intussen op de Westelijke Jordaanoever was geweest. Als ik al zo word behandeld, wat moet het dan niet zijn voor de Palestijnen aan de checkpoints?”