22 jaar geleden, in 2002, werd Francisco Desir Schuster te vondeling gelegd in Port-au-Prince, de hoofdstad van Haïti. Zijn ouders adopteerden hem toen hij 8 maanden oud was. Hij groeide bij hen op tot wie hij vandaag is. Veel informatie over zijn eerste levensmaanden heeft hij niet, maar hij heeft heel veel vragen over die periode. “Waar ben ik geboren? Hoe oud was mijn mama toen ik geboren werd? Heb ik broers of zussen? Leven mijn biologische ouders nog?”   

In januari 2023 vierde Francisco zijn 21ste verjaardag, een bijzondere dag voor hem. Het was de start van zijn zoektocht naar een ontbrekend stukje identiteit. Hij droomt ervan om terug te keren naar Haïti en daar zijn familie te ontmoeten. Hij wil hen vertellen dat het goed gaat en dat hij hen niets kwalijk neemt. Een baby te vondeling leggen is voor hem een daad van liefde… Een jaar lang ging Francisco op zoek naar de ontbrekende puzzelstukjes in zijn verhaal, gesteund door zijn familie en vrienden Aaron, Sali, Pommelien, Camille en Gloria. Het resultaat daarvan zie je in de vierdelige reeks Francisco Desir.

Francisco: "2023 was voor mij een heel bijzonder en emotioneel jaar, de zoektocht naar mijn roots heeft me diep geraakt. Het is me het voorbije jaar duidelijk geworden dat ik warm omringd ben door mijn familie en beste vrienden, ze zijn me altijd blijven steunen tijdens dit hele avontuur. Ik heb mezelf beter leren kennen en ik voel dat ik nu nog dichter sta bij de mensen van wie ik hou. Ik ben echt blij dat ik met dit programma mijn ervaring kan delen en hoop dat het thema op deze manier in vele huiskamers bespreekbaar kan worden. Deze reeks draag ik op aan iedereen met een diepe wens, aan iedereen die zoekende is en liefde of hoop kan gebruiken. Elk adoptieverhaal is anders, maar met heel veel liefde deel ik dat van mij."

Francisco Desir: vanaf 12 februari van maandag tot en met donderdag op VRT 1 en al vanaf 12 februari volledig te bekijken op VRT MAX.

Hun reis naar Japan was voor de familie Gooris een heuse belevenis. Ze zijn er erg onder de indruk van het reilen en zeilen in Japan en van de vriendelijkheid en gewoontes van de bevolking.

“Je mag je handtas ergens vergeten, als je een halfuur later tot het besef komt dat je ze kwijt bent en naar die plek teruggaat, zal ze er nog altijd staan. En er zal niets verdwenen zijn”, vertelt Kelly Pfaff in Primo.

De reis heeft een diepe indruk nagelaten op de familie en heeft hen zelfs een beetje veranderd. Zo is Sam volgens Kelly veel zachtaardiger teruggekomen.

“We zijn als andere mensen teruggekeerd. Verder heeft de reis al mijn verwachtingen ingelost. Het was top! En dat heb ik allemaal aan mijn vrouwke te danken.”

Hiep Hiep Hoera voor een van de strafste en knapste koppen van Vlaanderen en Zweden: Staf Coppens. Staf Coppens werd geboren op 12 februari 1981 en is dus vandaag jarig. Staf heeft nog weinig introductie nodig, want iedereen kent hem van programma's als 'Stafari' en 'De Code van Coppens' dat hij presenteert samen met zijn broer Mathias Coppens. Of Staf gaat vieren in België of toch in Zweden, dat weten we niet, maar er zal ongetwijfeld gevierd worden. Proficiat Staf!

Tom Dingenen kennen we allemaal als Bart uit ‘Dertigers’. Nu leert Vlaanderen hem ook kennen als Koen uit Milo. Tom is een harde werker, want naast zijn acteerjob heeft hij ook nog een vaste job in de haven van Antwerpen.

Maar dat harde werken, is niet het belangrijkste dat Tom graag aan zijn kinderen zou willen meegeven. Hij vindt dat ze vooral moeten kunnen relativeren in het leven.

“Als er iets gebeurd is, kan je daar niets meer aan veranderen. Alles gebeurt om een reden, blijf niet bij de pakken zitten en kijk vooruit”, klinkt het in Story.

Tom is een goeduitziende acteur en veel vrouwen (en mannen) vinden hem ook ontzettend knap. En zelf is er ook wel iets wat Tom mooi vindt aan zichzelf.

“Mijn handen. Die zijn het minst mannelijk, want ze zijn fijn. Maar ik vind dat mooi. Bovendien voelen ze ook altijd zacht aan en dat is aangenaam.”

Door te poseren in zwembroek met een buikje wil Gert Verhulst niet alleen een taboe doorbreken, hij wil ook laten zien aan mannen dat ze er niet te veel mee bezig moeten zijn om er goed uit te zien.

“Het is niet dat ik een voortrekkersrol wil spelen, het was vooral heel leuke tv denk ik. Maar als het helpt om mannen over de streep te trekken, is dat heel mooi” , zegt Gert in Panorama.

Zelf is Gert vaak aan het sporten en verloor hij al zo’n tien kilo. Hij is dus zelf wel bezig met er goed uit te zien en met het voorkomen van een buikje.

“Als ik niet af en toe even aan de noodrem trek, word ik iemand zoals je die op de zender TLC ziet in dat programma waarin mensen van 400 kilo op bed liggen. Dan komen ze je halen met een speciale kraan. Dus als ik niet aan de noodrem trek, ontspoort dat volledig. Dus ik moet echt af en toe zeggen: nu ga ik even opletten.”

Voor Eline De Munck mag haar eerste kindje dan bijna komen. Ze heeft het gehad met zwanger zijn en wil haar kleine ukje in de armen kunnen sluiten.

“Eén ding weet ik zeker. Ik ben zo klaar voor de meest onvoorwaardelijke liefde van mijn leven. Voor een ongekende puurheid. Voor ondoorgrondelijke pijn. En om mezelf helemaal te verliezen in die ene ander. Move over controle. Tijd voor een tijdperk van loslaten”, zegt ze in Dag Allemaal.

Eline heeft het lastig met de hormoonschommelingen en de moodswings. Haar hele zwangerschap is een rollercoaster en dat is best heftig.

Eline is al mama, maar dan een plusmama voor Elliot, de zoon van haar man Michaël Roskam uit een vorige relatie. En daardoor was Eline lange tijd zelf niet bezig met zwanger worden.

“Ik vind het heel fijn om een plusmama te zijn, het is dus geen must om zelf mama te worden. Mijn brillen zijn mijn baby'tjes”, lachte ze enkele maanden geleden nog in Dag Allemaal.

‘De Droomfabriek’ is terug en dat maakt heel veel mensen blij. Toch is ‘De Droomfabriek’ niet meer zoals vroeger en zijn er enkele veranderingen toegepast. Welke? Dat vertellen Bart Peeters en Gloria Monserez in Humo.

“Gloria en ik zijn dit keer zelf bij de reportages aanwezig. Wat meteen komaf maakt met mijn ietwat rare voice-over van vroeger.”

Maar er is iets heel belangrijk dat wel terugkomt samen met het programma en dat zijn de beertjes van ‘De Droomfabriek’.

“Voor de mensen in mijn omgeving bleek dat een zaak van staatsbelang te zijn. 'De beertjes komen toch terug, hè?' Wat is dat toch met die beertjes”, lacht Gloria.

Maar ook het telefoonpanel komt terug en wordt dit keer bemand door niemand minder dan actrice Maaike Cafmeyer. “Geef toe, elk programma met Maaike Cafmeyer is toch automatisch vijf keer zo goed? Daar zat ik dan, tussen Bart en Maaike. What the fuck was dat opeens met mijn leven?”

Wanneer je op het voetbal veld staat, hoor je de mensen aan de zijlijn vaak dingen roepen. Soms ter aanmoediging, soms een beetje schelden omdat een speler een fout heeft gemaakt. Als volwassene kan je dat heel vaak wel een plaats geven, maar voor een kind is dat veel moeilijker. 

Als Joris zoiets hoorde terwijl hij op het veld stond, dan greep hij nooit in. Ook niet wanneer het dingen waren die echt niet door de beugel konden. 

“Als kind niet. Op latere leeftijd deed ik dat wel. Vaak zelfs. Op jongere leeftijd was ik veel meer bezig met 'Als mij dat maar niet overkomt!' en 'Wat moet ik doen zodat ik niet geviseerd zal worden?”, verklaart hij in Primo. 

De zanger leed heel erg onder de hoge prestatiedruk als voetballer. Hij was erg bang om fouten te maken en om te falen. 

“Ik wilde altijd voor iedereen goed doen en als iemand zei dat iets niet goed was, kon ik dat niet goed af. Of was ik daar bang voor. Ik wilde het vooral goed doen voor de ploegmaats en de trainer uit vrees wat ze anders over mij zouden zeggen. Daar heb ik echt aan moeten werken. Sinds twee à drie jaar heb ik ook veel minder stress om op een podium te staan. Dat had mijn leven echt wel in de greep en beperkte me ook.”