Showbizzsite 2020
Voormalig judocoach Jean-Marie Dedecker vormt in de jaren ‘90 naar eigen zeggen ‘het beste sportteam dat België ooit had’. Op zijn eigen manier maakt hij van het Belgische judo een wereldmacht en van zichzelf een monument in de Belgische sport. Pas als hij nadien in de vaderlandse politiek stapt, levert hij gevechten die hem als mens blijvend zullen beschadigen.
Ben Crabbé praat met Jean-Marie Dedecker in de laatste aflevering van Karakters, op dinsdag 1 december om 21.10 u. op Canvas en canvas.be
‘Zo goed mijn vader was als judocoach, zo slecht was hij als politicus. Als judocoach was hij een teamspeler die een team heeft samengesteld dat zeer succesvol was. Als politicus is hij een egoïstische Ronaldo geworden die alleen nog maar zelf wilde scoren.’
Dimitri Dedecker
In zijn afgelegen hoeve in de Middelkerkse polders, lijkt de Oostendse brulboei eindelijk rust te hebben gevonden. ‘Ik heb klappen gekregen, ja, maar verdorie, het gaat niet alleen om winnen, het gaat ook om de strijd die je geleverd hebt. Ik heb het toch maar mooi gedaan. Dat kan niet iedereen zeggen.’
De strijdlust van Dedecker wordt aangewakkerd in zijn prille kindertijd. De jonge Jean-Marie droomt van een carrière als dokter, maar ziet die droom uiteenspatten aan het begin van zijn universitaire studies. ‘Plots was mijn vriendin zwanger en moest ik zelf voor gynaecoloogje spelen. Ik had nog niets en zag mijn toekomst al verloren gaan.’ Tot overmaat van ramp sterft het kind bij de geboorte. Jean-Marie valt in een diepe put van verdriet en frustratie, waar hij een leven lang uit zal moeten klauteren.
Judo wordt een uitlaatklep. Als atleet schiet hij nét te kort, maar als bondscoach zet de jonge Dedecker een systeem op poten waarin het Belgisch judotalent kan woekeren. Met Jean-Marie als dominante allenheerser op de top van de piramide. ‘Topsport is geen democratie. Alleen de top telt. Dat bereik je door als trainer keihard te zijn en enkel de besten te kiezen.’
Na de gouden jaren ’80 met Ingrid Berghmans en Robert Vandewalle staat er onder zijn bewind een nieuwe generatie op met wereldtoppers als Ulla Werbrouck, Gella Vandecaveye en Harry Van Barneveld. Op de Olympische Spelen van Atlanta in 1996 haalt België maar liefst vier judomedailles binnen, een ongeziene prestatie die de wereldpers haalt. Dedecker, architect van dat succes, beleeft de ultieme onderscheiding. ‘Ik was een monument. Ik was dronken van glorie en ik waande me onaantastbaar.’
Maar in 1999 begaat Dedecker naar eigen zeggen ‘de stommiteit van mijn leven’. Hij wordt senator voor Open VLD, maar merkt snel dat sport en politiek twee compleet verschillende werelden zijn. ‘In het judo groet men elkaar voor en na het gevecht. In de politiek begint het gevecht als men elkaar de rug toegekeerd heeft.’ Dedecker is een stemmenkanon, maar in zijn controversiële, polemische stijl schopt hij soms wild in het rond.
Eind 2006 wordt hij door de Open VLD aan de deur gezet, maar amper twee maanden later haalt de N-VA hem met trompetgeschal binnen…om hem drie dagen later weer te dumpen. Het is de diepste en donkerste episode uit zijn leven. ‘Ze hebben mij toen op het kapblok gelegd en geslacht als mens. Daar kan ik nog altijd niet mee om.’
Als zoon Dimitri een week later in een emotionele brief zijn vader met aandrang vraagt om te stoppen met politieke zelfkastijding, antwoordt Jean-Marie met de oprichting van een nieuwe partij, Lijst Dedecker. Onverstoord, want ‘je stopt niet met een nederlaag’.
Naast zoon Dimitri komen ook ex-judotoppers Ingrid Berghmans en Ulla Werbrouck aan het woord over hun voormalige succescoach.
