Van actrice en zangeres naar keiharde zakenvrouw, het parcours van Eline De Munck is bewonderenswaardig te noemen. Een succesvolle zaak uit de grond stampen gaat natuurlijk niet vanzelf, daarvoor heb je klanten nodig. Die staan bij Odette Lunettes voorop.

“Onze huidige campagne '100% looks, 50% korting op brillenglazen' is een goed voorbeeld. Omdat het leven duur is geworden, wilden we iets extra's doen voor onze consumenten. En dus dacht ik: waarom slaan we geen alliantie met onze glasleverancier? Het is niet evident om in een wereld met zoveel concurrenten onderscheidend te zijn. Ik probeer me dus disruptief in de markt te zetten."

Ondertussen werken er zo’n 25 mensen voor Odette Lunette en moet Eline dus 25 mensen delegeren. En die probeert Eline als bazin goed te soigneren.

“Personeel is het allerbelangrijkste binnen een bedrijf. Zonder mensen die het werk doen op de vloer - die niet alleen the skill maar ook the will hebben - zou Odette niks zijn. Ik probeer als 'patron', want zo noemen ze me, zo eerlijk en duidelijk mogelijk te zijn. Mijn mensen zullen het altijd weten als ik niet tevreden ben of als ik wil dat er iets verandert”, klinkt het in Nina.

Dana Winner staat al zo’n 35 jaar op de planken. Het is dus niet zo verwonderlijk dat iedereen Dana ook kent. Toch kan ze nog altijd rustig over straat lopen, zonder vaak aangesproken te worden.

“Ik ben ook niet iemand die over straat loopt met een air van: 'hier ben ik'. Maar als ik word aangesproken door onbekenden, ben ik wel blij. Het zijn die mensen die ervoor zorgen dat ik kan doen wat ik het liefst doe”, zegt ze in Het Belang Van Limburg.

Dana heeft één dochter, Chinouk, zij heeft moeten leren dat mensen gewoon vooroordelen hebben als je bekend bent en dat het allemaal heel gemakkelijk gaat.

“Ik kan je verzekeren dat dat niet zo is. Als ik ga padellen, moet ik even hard lopen als iemand anders. (lacht) Als ik ga optreden, moet ik er staan. En als kind had ik het al helemaal niet beter dan anderen. We kwamen niks tekort, maar we leefden ook niet in rijkdom. Het gros van mijn klasgenoten droegen Millet-jassen, maar dat konden mijn ouders niet betalen met één arbeidersloontje.”

Eind december is er in het Sportpaleis de concertreeks ‘Vlaanderen zingt Will Tura’. Tientallen Vlaamse artiesten zullen er nummers brengen van het grootste muzikale icoon van Vlaanderen en misschien zal Will er zelf ook wel een nummer zingen.

Wie ook van de partij zal zijn is Sandy Tura, de dochter van Will. En ook Natalia zal van de partij zijn. De twee hebben een goede band en delen iets gemeenschappelijk: ze zijn allebei echte papa’s kindjes.

“Ik kreeg veel gedaan van papa, ik was z'n oogappel. Mijn vriendinnetjes mochten op hun veertiende nog niet naar concerten, maar ik moest papa maar één keer smekend aankijken en hij ging mee naar Bon Jovi of Aerosmith. Papa was de coole, mama de strenge, maar ze was rechtvaardig. Nu denk ik: goed dat zij ervoor zorgde dat 't niet uit de hand liep. Als ik naar een fuif wou, vroeg ik aan papa of hij mij na zijn optreden kwam halen. Dan wist ik dat 't 3 uur zou zijn. En mama maar tegenpruttelen”, blikt Sandy terug in Dag Allemaal.

Bij Natalia verliep het toch allemaal een beetje anders. Haar ouders waren wel streng en dat heeft ze vaak geweten.

“Mijn pa bracht me wel eens, maar afhalen, nooit. Ik moest zélf thuis raken. Maar was ik vijf minuten te laat, dan lag m'n brommer 'n week aan de ketting. Ik werd kort gehouden, soms wat te. Toch koos ik iedere keer zijn kant.”

De voorbije jaren heeft Bockie De Repper al heel wat leuke kansen gekregen. Hij zegt heel vaak ‘ja’ op een aanbod, maar hij overweegt wel elke keer elke keuze.

““Mijn regel is: zou ik het gratis willen doen? Als het antwoord ja is, dan doe ik mee en mogen ze me alsnog betalen om het te doen”, lacht hij in Het Belang Van Limburg.

Bockie zal dus niet snel iets doen wat hij niet wil doen of wat hij niet graag doet. Alleen zo weet hij zijn job plezant te houden.

“Ik moet het héél graag willen doen. En nog een regel: ik wil er niet bijzitten als een soort van nar, daar ben ik als de dood voor. Ik zat in Amai zeg wauw , en de dag voordien heb ik uit pure zenuwachtigheid naar de productie gebeld om te vragen of ik toch zeker niet moest zingen of een gek hoedje moest opzetten.”

Niet alleen Willy Sommers heeft veel ambitie, ook zijn dochter Luna Sommers droomt volop van een mooie toekomst met haar ultieme droomjob. Luna besloot om haar studies criminologie stop te zetten en volop te gaan voor haar studies tot goudsmid.

Zo heeft ze ondertussen al een eigen webshop opgericht De Gieterij, waar ze zelf gemaakte juwelen verkoopt.

“Ik ben geen dromer, daar ben ik veel te realistisch voor', zegt ze in Dag Allemaal. 'Maar natuurlijk heb ik wel ambitie... Erbij zijn op de Parijse modeweek zou geweldig zijn. Maar laat ik mijn ambitie voorlopig nog maar bescheiden uitdrukken: ik hoop dat ik nog veel juwelen zal verkopen.”

Het is duidelijk dat Luna haar grote passie heeft gevonden en dat heeft ook papa Willy opgemerkt. Hij herkent zichzelf in zijn dochter.

“Toen ik mijn eerste plaat, 'Zeven anjers, zeven rozen', uitbracht in 1971, was dat meteen een gigantisch succes. Sommigen noemden mij toen een eendagsvlieg, maar ik heb niet getwijfeld. Ik wist dat ik artiest wilde worden, en ik doe het nog steeds zó graag. Ik heb letterlijk nog geen enkele keer gezegd: 'Allez, ik ga dan werken, hé.' Zingen is voor mij een hobby. Ik herken dat nu ook bij Luna. Het is, natuurlijk, heel belangrijk dat je een stevig team achter je hebt staan, zoals ik dat altijd heb gehad met mijn ouders, mijn manager, de platenfirma... Wel, ons Luna mag erop rekenen dat Cindy en ik zo'n team zijn voor haar.”

We kennen Francesca Vanthielen allemaal. Ze is een populaire presentatrice en actrice en we hebben haar allemaal wel al een keertje ergens aan het werk gezien. Ondertussen is ze iets meer uit de picture, maar wel nog altijd geliefd.

Gedurende haar carrière en haar hele leven is Francesca altijd een doorzetter geweest. En dat vindt ze een heel kenmerkende eigenschap van zichzelf.

“Ik ben wel een doorzetter, maar ik moet ook eerlijk toegeven dat ik soms heel gemakzuchtig kan zijn. Ik denk dat je snel fout zit als je jezelf probeert te omschrijven”, geeft ze toe in De Morgen.

Vanthielen probeert over alles heel optimistisch te blijven, ook al is dat niet altijd makkelijk. Zo beseft ze heel goed in wat voor klimaatscenario’s we nog zullen terechtkomen.

“Ik heb wel een vermoeden van wat ik nog ga meemaken, maar dan ben ik heel oud en sta ik op het einde van mijn leven. Maar lig ik daar nu wakker van? Wel, ook al klinkt dat heel fatalistisch, de wereld zal blijven doordraaien. Maar op welke manier? Soms moet ik denken aan de film Mad Max, waarin er geen enkele maatschappelijke orde meer is, geen regelgeving meer, omdat onze samenleving implodeert. Omdat het de wet van de sterkste wordt.”

Speciaal voor de reeks ‘Rough Diamonds’, dat eerder al te zien was op Netflix en nu ook op VRT 1 moest actrice Ini Massez zich helemaal onderdompelen in de wereld van de Joodse gemeenschap. En dat heeft haar veel geleerd.

“Mijn schoonheidsspecialiste woont in het hartje van de Joodse buurt in Antwerpen en als ik daar op straat liep, moet ik eerlijk bekennen dat ik soms dacht: Ik ben zó blij dat ik niet in een Joodse familie geboren ben. De mannen zien er zo wit uit, de vrouwen dragen allen hetzelfde soort kleren, en pruiken. Er overviel mij altijd een soort tristesse. Door Rough diamonds besefte ik dat ik heel wat vooroordelen had, die ik heb moeten bijstellen door die mensen echt te leren kennen”, zegt Inni in Billie.

Inni mocht bij een Joods gezin op bezoek waar ze vragen mocht stellen. En daar stelde ze vast dat het er toch helemaal anders aan toeging dan ze zelf dacht. Zo hebben die mensen vooral veel humor, iets wat ze niet verwachtte.

“Pas op: ik zou niet kunnen leven met de veelheid aan regels en voorschriften waar zij mee leven. Maar het viel me bijvoorbeeld wel op dat de kinderen goed weten waarom sommige dingen gebeuren, waarom iets traditie is. Terwijl bij ons bijvoorbeeld nog veel kinderen hun plechtige communie doen, maar weinigen daar nog de ware betekenis van kennen.”

Brecht De Geyter bevond zich in een negatieve spiraal van gedachten en kon jarenlang moeilijk zichzelf zijn op school of bij zijn familie. Pas in het hoger onderwijs kwam daar verandering in en zeker tijdens zijn stage in India.

“Vijf maanden op een ander continent, dat was bevrijdend! Ik heb mij er enorm geamuseerd. Lesgeven en reizen, de ideale combo. Ik ben daar 10 kilo afgevallen. Dat kwam mee door een voedselinfectie, maar ook omdat ik mij beter in mijn vel voelde. Ik was er gelukkig. Ik had mijn geheim achter mij gelaten, iedereen wist het. Dat was een last die van mijn schouders viel”, klinkt het in Dag Allemaal.

De Geyter maakte zich niet langer schuldig aan emo-eten en ook dat hielp hem een heel stuk vooruit. Bovendien vond hij plezier in het sporten en verdwenen de kilo’s vanzelf.

Maar zijn negatieve gedachten zijn nog niet helemaal weg. Soms durven ze nog wel eens de kop op steken, ook in de sportschool.

“Dan gaan er gedachten als 'Ik hoor hier niet thuis tussen al die gespierde heteromannen' door mijn hoofd. Het was de angst van vroeger die weer aan de oppervlakte kwam, toen ik me geïntimideerd voelde door mannen die ik zelf wilde zijn. Ik dacht te veel in hokjes, tot iemand me erop wees: 'Die fitnessboys lijken misschien stoer, maar zij zijn dikwijls ook onzeker.' Ik probeer dan ook steeds meer terug te vallen op het woordje 'Nivea': Niet Invullen Voor Een Ander.”

De carrière van Aaron Blommaert zit in de lift. Niet alleen op muzikaal vlak doet hij het erg goed, ook als presentator en acteur loopt het voor Blommaert voor de wind.

Momenteel maakt hij op televisie vooral grote indruk in ‘Familie’ als de drugsverslaafde Raven. Het gaat steeds meer en meer de slechte kant uit en dat is op vraag van de acteur zelf

““Pittige scènes om te spelen, maar ik ben in mijn nopjes omdat het mede dankzij mij is wat Raven overkomt. Ik zit vier jaar in Familie , en ruim een jaar geleden voelde ik dat ik Raven wel in de vingers had. Daarom had ik plannen om meer met hem te doen. Vroeger was ik vaak fan van personages die populair en geliefd zijn, en dan plots de bad guy werden. Dan zat ik op het puntje van mijn stoel. Ik wou die brave, plichtsbewuste Raven op het verkeerde pad sturen. Waarop ik de makers vroeg om een verhaal rond druggebruik te bedenken. Ik wou niet dat hij anderen bij zijn val betrok, maar vooral zichzelf in de vernieling hielp. En dat is gelukt”, vertelt hij aan Het Laatste Nieuws.

Dat Aaron het zo bijzonder druk heeft, kwam zijn personage in ‘Familie’ goed van pas. Aaron raakte erg vermoeid en moest zo weinig moeite doen om ook op de set een afwezige indruk te geven. Maar als hij even geen scènes moest opnemen, dan bleef hij niet, zoals sommige acteurs, in zijn rol. Hij werd gewoon terug Aaron.

“Zover ging ik niet. Ik ben geen method actor . Ik geloof ook niet dat je per se echt moet meegemaakt hebben wat je speelt. We zijn niet in Hollywood, waar je zelfs acteurs hebt die een verlamd personage spelen, en zich tussen opnames laten dragen naar het toilet.”